Πηγή Φωτογραφιών: Google Images
Αποτελώντας σημαντικό κεφάλαιο στην παγκόσμια ιστορία και τη λαογραφία, οι αστικοί μύθοι και οι θρύλοι διαμορφώνονται και επηρεάζονται από μεγάλα ιστορικά γεγονότα, τα οποία μέσω της προφορικής τους αναπαραγωγής και διάδοσης, μετεξελίσσονται, καταλήγοντας σε ένα προϊόν που ισορροπεί μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας.
Βέβαια, η διαφορά μεταξύ θρύλου και μύθου είναι πολύ μικρή, καθώς ο πρώτος μπορεί να σχετίζεται εν μέρει με ένα αληθινό γεγονός, ενώ ο μύθος είναι εκ προοιμίου ψευδής. Σε ό,τι αφορά τον όρο αστικός θρύλος πρωτοεμφανίστηκε, το 1981, στο βιβλίο του καθηγητή λαογραφίας Γιαν Χάρολντ, «The Vanishing Hitchhiker: American Urban Legends & Their Meanings».
Από αυτήν τη γέννηση των θρύλων και των μύθων δεν θα μπορούσε να απουσιάζει και η Θεσσαλονίκη, μια πόλη που κρύβει πολλές ιστορίες, η προέλευση των οποίων χάνεται στη λήθη του χρόνου.
Ποιοι, είναι, όμως οι πιο διαδεδομένοι θρύλοι της πόλης;
Η κατάρα του Ιπποδρομίου
H κατασκευή του Ιππόδρομου ολοκληρώθηκε στις αρχές του 4ου αιώνα, επί αυτοκρατορίας του Γαλέριου, στο μέρος που μέχρι σήμερα λέγεται «πλατεία Ιπποδρομίου». Ο χώρος ήταν διαμορφωμένος με μαρμάρινες κερκίδες στα πρότυπα των αρχαιοελληνικών σταδίων και ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο λαό. Ωστόσο, ο Ιππόδρομος έμεινε στην ιστορία για ένα τραγικό γεγονός…
Σύμφωνα με τα όσα αναφέρονται σε γραπτές πηγές της παλαιοχριστιανικής εποχής, ο διόλου λαοφιλής Θεοδόσιος Α΄ διέταξε το 390 μ.Χ. τη σφαγή του λαού της πόλης, που βρίσκονταν στον Ιππόδρομο, λόγω της δυσαρέσκειας και της μετέπειτα εξέγερσης των Θεσσαλονικέων που φέρεται να προκάλεσε η συμπεριφορά των Γότθων μισθοφόρων που ο Θεοδόσιος είχε εγκαταστήσει στην πόλη, με στόχο της διασφάλιση της δημόσιας τάξης και τη συγκέντρωση βαρύτατων φόρων για να χρηματοδοτεί τις εκστρατείες του.
Όπως λέγεται, οι σοροί των κατοίκων, αμέσως μετά τη σφαγή, κάλυψαν μια μαρμάρινη κολώνα, που βρισκόταν στο κεντρικότερο σημείο του ιπποδρομίου και το αίμα τους πότισε βαθιά το μάρμαρο, με αποτέλεσμα οι οικείοι των σφαγιασθέντων κάθε φορά που περνούσαν από το σημείο να ρίχνουν κρυφά ένα βότσαλο, ένα όστρακο ή ένα κομμάτι σπασμένου αγγείου που είχε γραμμένο πάνω το όνομα του νεκρού τους.
Σε δεύτερο χρόνο, χάραξαν τα ονόματα των νεκρών πάνω στη μαρμάρινη στήλη.
Κατά τον θρύλο, έκτοτε η στήλη αυτή αιμορραγούσε μια φορά τον χρόνο, στην επέτειο της μεγάλης σφαγής και, όταν αργότερα η στήλη αυτή γκρεμίστηκε και χτίστηκε στο σημείο ένα σπίτι, σκάβοντας για τα θεμέλιά του, βρήκαν τη βάση μιας μεγάλης μαρμάρινης στήλης και διάφορα όστρακα και υπολείμματα σπασμένων αγγείων. Μάλιστα, ο συγκεκριμένος θρύλος δημιουργήθηκε, το 1978, όταν κατά τον μεγάλο σεισμό κατέρρευσε μόνο μία πολυκατοικία, αυτή που χτίστηκε στη θέση της πάλαι ποτέ μαρμάρινης στήλης.
Η στήλη των όφεων
Μπροστά από το κτίριο της ΔΕΗ, επί της οδού Αγίου Δημητρίου, δεσπόζει μια μαρμάρινη στήλη, ενθύμιο από την Υστερορωμαϊκή εποχή. Ουσιαστικά, πρόκειται για ένα από τα σπανιότερα μνημεία των ελληνιστικών χρόνων της πόλης, το οποίο είναι φιλοτεχνημένο από δύο τεράστιες όρθιες μαρμάρινες πλάκες, κολλημένες μεταξύ τους.
Σύμφωνα με τον θρύλο, η δύναμη της συγκεκριμένης στήλης ήταν τόσο μεγάλη, που καλούσε τα φίδια, με αποτέλεσμα να μαζεύονται γύρω της.
Η τελευταία φορά που αναφέρθηκε τέτοιο περιστατικό ήταν την περίοδο της Τουρκοκρατίας, όταν όλη η περιοχή γύρω, γνωστή ως Γιλάν Μερμέρ (Μάρμαρο του Φιδιού), γέμισε με φίδια, με αποτέλεσμα να επιστρατευτούν οι δυνάμεις ενός εξορκιστή χότζα για να καταφέρουν να τα απομακρύνουν.
Βασιλίσσης Όλγας 263
Όλα ξεκίνησαν το 1919, όταν κατέρρευσε δυο φορές ο δεύτερος όροφος του σπιτιού, που βρίσκονταν στην οδό Βασιλίσσης Όλγας 263, πριν, μάλιστα, ολοκληρωθεί το χτίσιμο και οι μελέτες έδειξαν ότι ήταν «κομμένο το μπετόν».
Το παράδοξο, όμως, είναι ότι ακόμη και σήμερα, ο δεύτερος όροφος της οικοδομής είναι γκρεμισμένος ακριβώς στα ίδια σημεία που είχαν γκρεμιστεί και τότε.
Η πιο περίεργη ιστορία μυστηρίου που το περιβάλλει, συνέβη την δεκαετία του 1980, όταν οι ιδιοκτήτες του κτηρίου συμφώνησαν να δώσουν με αντιπαροχή το αρχοντικό. Όμως, πριν να ξεκινήσουν οι εργασίες, ο εργολάβος που το πήρε για να το κατεδαφίσει πέθανε από καρδιακή προσβολή, ενώ αρχιτέκτονας και μηχανικός έχασαν τη ζωή τους σε αυτοκινητικό δυστύχημα.
Μάλιστα, ο συγκεκριμένος θρύλος συντηρούνταν διαχρονικά, ακόμη και την περίοδο της Κατοχής, όταν το κτίριο χρησιμοποιούνταν από την Γκεστάπο ως χώρος βασανιστηρίων και εκτελέσεωνς. Δεν ήταν λίγες οι φορές μέχρι σήμερα που κάτοικοι ανέφεραν ότι άκουγαν ήχους και κραυγές μέσα στη νύχτα ή έβλεπαν τα φώτα να αναβοσβήνουν.
