Πηγή Φωτογραφιών: Instagram
Σοβαρός, με χιούμορ, αλλά και υπόδειγμα ήθους και αγωνιστικότητας, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ο αγωνιστής «γίγαντας» που έκανε όλη την Ελλάδα να θρηνήσει για τον χαμό του, ήξερε να παλεύει πάντα για τον άνθρωπο, χωρίς να υπολογίζει το πολιτικό ή το προσωπικό κόστος.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης γεννήθηκε στις 17 Οκτωβρίου 1979, στη Θεσσαλονίκη, και σε ηλικία 3 ετών πρωτοήρθε σε επαφή με το Τάε Κβον Ντο, με τον πατέρα του, πρωταθλητή του αθλήματος, να του μεταδίδει την αγάπη του για τον αθλητισμό και το συγκεκριμένο άθλημα.
Η αφοσίωση του μικρού Αλέξανδρου στο Τάε Κβον Ντο απίστευτη, κάτι που επιβραβεύτηκε από τις διακρίσεις, που δεν άργησαν να έρθουν. Σε ηλικία 15 ετών έγινε μέλος της Εθνικής Ομάδας και άρχισε να προπονείται με τον καταξιωμένο προπονητή και φίλο του πατέρα του, Κώστα Τζιδημόπουλο.
Η συνεργασία τους και η μοναδική επικοινωνία που ανέπτυξαν οδήγησε σε μεγάλες επιτυχίες, με τον Νικολαΐδη να αναδεικνύεται το 1996 πρωταθλητής Ευρώπης και Κόσμου στους έφηβους και το 1997 να κερδίζει επίσης το χρυσό μετάλλιο.
Κι ακολούθησαν πολλές άλλες διακρίσεις: χρυσό μετάλλιο, το 2008, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ανδρών στη Ρώμη, δύο φορές ασημένιο στους Μεσογειακούς Αγώνες, το 1997 και το 2013, χρυσό μετάλλιο, το 2004, στην Παγκόσμια Πανεπιστημιάδα, χάλκινο μετάλλιο, το 2010, στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αλλά και χάλκινο μετάλλιο, το 1998, στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ενόπλων Δυνάμεων και Σωμάτων Ασφαλείας.
Κορωνίδα των επιτυχιών και οι πιο λαμπρές στιγμές στην αθλητική του καριέρα είναι τα δύο ασημένια μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, που έλαβαν χώρα στην Αθήνα, και του 2008, στο Πεκίνο.
Η επιλογή του από την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή για σημαιοφόρο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 και η ανάδειξή του, τον Δεκέμβριο του 2008, ως ο κορυφαίος αθλητής για το 2008 από τους αθλητικούς συντάκτες-μέλη του ΠΣΑΤ αποτελούν επίσης σημαντικές αθλητικές διακρίσεις.
Ωστόσο, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης δεν διέπρεψε μόνο στα τατάμι, εκεί όπου έγραψε τη δικιά του αθλητική ιστορία, αλλά και στην κοινωνία, καθώς μέχρι το τέλος δεν έπαψε να αγωνίζεται για τα πιστεύω του, τον άνθρωπο και τη ζωή.
Με ανιδιοτέλεια και, κυρίως, αθόρυβα πρόσφερε τη βοήθειά του, γιατί όπως έλεγε και ο ίδιος: «ως αθλητής, έμαθα να αγωνίζομαι από μικρό παιδί μέχρι να πετύχω τους στόχους μου και ως Ολυμπιονίκης έμαθα τις αξίες της ευγενούς άμιλλας και του σεβασμού απέναντι στον συνάνθρωπο ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνότητας και φυλής. Νιώθω την ανάγκη να εμφυσήσω τις αξίες αυτές που διδάχτηκα στις νέες γενιές, να επαναφέρω τον αθλητισμό στο “βάθρο” της καθημερινότητας των νέων, και τέλος, να βάλω κι εγώ τη “σφραγίδα” μου στην προσπάθεια που γίνεται για μια πιο δίκαιη Ευρώπη χωρίς ρητορικές μίσους και ρατσιστικές τάσεις».
Έντονα πολιτικοποιημένος από μικρός, ήταν ένα από ιδρυτικά μέλη του Αντιρατσιστικού Παρατηρητηρίου στη Θεσσαλονίκη, ενώ είχε ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για όποιον επιθυμούσε να στρατευτεί με το κυβερνών τότε κόμμα, ιδιαίτερα στη Βόρεια Ελλάδα, καθώς δεν έλειπαν ακόμη και οι απειλές κατά όσων τάσσονταν ανοιχτά υπέρ της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Παρά τις προσωπικές επιθέσεις δεν φοβήθηκε, ούτε ακόμη κι όταν άγνωστοι έσπασαν το γυμναστήριο οικείου του στην Πολίχνη, λίγο καιρό πριν τις ευρωεκλογές.
Η μοναδικότητά του, όμως, είχε φανεί από το μακρινό 2000, όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ, σε ηλικία μόλις 21 ετών, αγωνιζόμενος στον προημιτελικό, έσπασε το δεξί του πόδι και έπεσε στο έδαφος σφαδάζοντας από πόνο. Η σπαρακτική του κραυγή «έσπασε, μαμά έσπασε» συγκλόνισε το πανελλήνιο και καθήλωσε όσους παρακολουθούσαν τον αγώνα, οι οποίοι λύγισαν με τον Γολγοθά που ανοιγόταν μπροστά του.
Ο ίδιος, όμως, δεν το έβαλε κάτω και έγινε ακόμα πιο δυνατός, με την πορεία του στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και του Πεκίνου να το αποδεικνύουν περίτρανα.
Με την ίδια γενναιότητα και αξιοπρέπεια πορεύτηκε ακόμα και όταν χτυπήθηκε από μία σπάνια μορφή καρκίνου, με το παράδειγμα της στάσης ζωής του να αποτελεί τη μεγαλύτερη παρακαταθήκη. Στο πλευρό του μέχρι τέλους, η αγαπημένη του σύζυγος, Δώρα Τσαμπάζη, με την οποία απέκτησε δυο παιδιά, την Ελεάννα και τον Γιώργο.
Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έφυγε από τη ζωή στις 14 Οκτωβρίου του 2022, συγκινώντας και πάλι όλη τη χώρα με το μεταθανάτιο μήνυμά του, όπου για άλλη μια φορά η σκέψη του ήταν στα παιδιά και στον συνάνθρωπο:
Φίλοι μου, σε αυτή τη ζωή που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει, και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε. […]Αν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή για κάποιο σκοπό, εγώ έχω αποφασίσει ποιος θα είναι αυτός. Να προσφέρω ελπίδα μέσα από όσα κατάφερα στην ζωή μου, από τα όμορφα μέχρι τα άσχημα. Για αυτόν τον λόγο, τα δύο μου αργυρά Ολυμπιακά μετάλλια, της Αθήνας και του Πεκίνο, που για χρόνια κρύβω καλά, ήρθε η ώρα να βγουν και να επιστρέψουν εκεί που ανήκουν, στις παναθρώπινες αξίες. Τελευταία επιθυμία μου είναι, τα δύο αυτά μετάλλια, να βγουν σε δημοπρασία και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά μου. Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
