Πηγή Φωτογραφιών: Google Images
Σαν σήμερα, στις 20 Απριλίου 1946, ο Στέλιος Κυριακίδης κέρδισε την πρώτη θέση στον μαραθώνιο της Βοστώνης, γράφοντας μια από τις σπουδαιότερες και πιο ιστορικές επιτυχίες του ελληνικού αθλητισμού.
Ο Κυριακίδης γεννήθηκε στο χωριό Στατός της Πάφου, το 1910, και από πολύ μικρή ηλικία έδειξε τις αθλητικές του ικανότητες κερδίζοντας στους Πρώτους Παγκύπριους Αγώνες, το 1932, τα 1.500μ., τα 5.000μ, τα 10.000μ. και τα 20.000μ.
Πολύ σύντομα, η φήμη του ξεπέρασε τα κυπριακά σύνορα και έφτασε μέχρι την Ελλάδα και το 1933 συμπεριελήφθηκε στην εθνική ομάδα για τους Βαλκανικούς Αγώνες Στίβου της Αθήνας, όπου κατέκτησε αργυρό μετάλλιο στον Μαραθώνιο και τον επόμενο χρόνο, στους Βαλκανικούς Αγώνες του Ζάγκρεμπ, νίκησε στα 10.000μ. και στον Μαραθώνιο, με βαλκανικό ρεκόρ.
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, οι Γερμανοί τον συνέλαβαν μαζί με άλλα 49 άτομα και ο Κυριακίδης ήταν ο μοναδικός που γλίτωσε την εκτέλεση, χάρη στην κάρτα διαπίστευσης των Ολυμπιακών Αγώνων του Βερολίνου που είχε στο πορτοφόλι του, με τον Γερμανό αξιωματικό και παλιό δρομέα, να δίνει εντολή να μην ενοχλήσει κανείς τον Κυριακίδη. Αυτό το γεγονός του επέτρεψε να αναπτύξει μια αντιστασιακή δράση σε συνεργασία με τον φίλο και συναθλητή του Γρηγόρη Λαμπράκη, μετατρέποντας το υπόγειο του σπιτιού του σε καταφύγιο για άνδρες των Συμμάχων, που είχαν ως τελικό προορισμό τους την Αίγυπτο.
Το 1938, έτρεξε για πρώτη φορά στον Μαραθώνιο της Βοστώνης, χωρίς να καταφέρει να τερματίσει, εξαιτίας της κατάστασης των παπουτσιών που φορούσε, τα οποία ήταν καινούργια και τα είχαν αγοράσει οι ομογενείς για να τον βοηθήσουν, καταλήγοντας, βέβαια, να του ματώνουν τα πόδια.
Το 1946 δέχθηκε επίσημη πρόταση να επιστρέψει στη Βοστώνη και να λάβει μέρος στον 50ο Mαραθώνιο. Για να αγοράσει τα εισιτήρια για την Αμερική, πούλησε τα έπιπλα του σπιτιού του και δέχθηκε την οικονομική βοήθεια που του πρόσφερε η «Ηλεκτρική εταιρεία».
Οι γιατροί που τον εξέτασαν του πρότειναν να μην αγωνιστεί, φοβούμενοι πως η εξάντληση θα τον έκανε να καταρρεύσει και έτσι, προκειμένου να μπορέσει να αγωνιστεί ο «κοκκαλιάρης Έλληνας», όπως τον αποκαλούσαν οι αμερικανικές εφημερίδες, υπέγραψε υπεύθυνη δήλωση.
Έχοντας καταφέρει να πάρει, τελικά, πέντε κιλά πριν τον αγώνα, ο Κυριακίδης αγωνίστηκε με τον αριθμό 77 και ξεκινώντας, αρχικά, συντηρητικά και εφαρμόζοντας την σταδιακή επιτάχυνση. Ο Κυριακίδης συνήθιζε να κοιτάζει πάντα μπροστά και ποτέ δεν έστρεφε το κεφάλι του, γιατί πίστευε ότι «όταν ένας μαραθωνοδρόμος κοιτάζει πίσω του, δίνει φτερά στον αντίπαλο».
Τα τελευταία χιλιόμετρα του αγώνα έχουν μείνει στην ιστορία, καθώς τόσο οι ομογενείς όσο και οι δημοσιογράφοι τον ενθάρρυναν για τη νίκη, με ενδεικτική την αντίδραση ενός θεατή, ο οποίος του φώναξε «Για την Ελλάδα, Στέλιο μου, για τα παιδιά σου»
.Ο Κυριακίδης, τελικά, τερμάτισε πρώτος με πανευρωπαϊκό ρεκόρ αγώνων, το οποίο διατηρήθηκε μέχρι την δεκαετία του 1960 !
Όταν ρώτησαν το φαβορί του αγώνα Τζον Κέλι, ένα από τους κορυφαίους δρομείς, γιατί δεν κατόρθωσε να κερδίσει, εκείνος ομολόγησε πως κάτι τέτοιο θα ήταν αδύνατο, καθώς «ο ίδιος αγωνιζόταν για τον εαυτό του, ενώ ο Κυριακίδης για μία ολόκληρη πατρίδα, για έναν ολόκληρο λαό, για μια ιδεολογία».
Ο Κυριακίδης απέδειξε πως πραγματικά δεν έτρεχε για τον εαυτό του αλλά για τους Έλληνες και, αντί για προσωπικά δώρα, ζήτησε να συγκεντρωθεί βοήθεια για τους πεινασμένους συμπατριώτες του, στην Ελλάδα, η οποία «φλεγόταν» από τον εμφύλιο πόλεμο.
Η βοήθεια που συγκεντρώθηκε, με το όνομα «πακέτο Κυριακίδη», ήταν μεγάλη και οφειλόταν στη συνεισφορά των ομογενών.
Την επομένη της νίκης του Κυριακίδη, ο δημοσιογράφος Άρθουρ Ντάφεϊ της «Boston Sunday Post» έγραψε: «Έχω ξαναδεί πολλούς αθλητές να κλαίνε είτε από χαρά για το θρίαμβό τους είτε από λύπη για την ήττα τους. Αυτός ο Αθηναίος με τα ευγενή αισθήματα δάκρυσε αληθινά, με δάκρυα που έβγαιναν μέσα από τη δυνατή ελληνική καρδιά του», ενώ ο Μπιλ Κάνιγχαμ της «Boston Herald» παρέθεσε το εξής:
«Μετά τον αγώνα είπε ότι θα έδινε και τη ζωή του αν χρειαζόταν για τη νίκη. Διότι, θα το έκανε για τους δικούς του ανθρώπους. Ένιωθε υποχρεωμένος να δώσει τον καλύτερό του εαυτό, σε μία προσπάθεια να ενισχύσει τους συμπατριώτες του».Στις 23 Μαΐου 1946 έφτασε στην Ελλάδα ο Κυριακίδης, τον οποίον υποδέχθηκαν χιλιάδες κόσμου. Προς τιμήν του φωταγωγήθηκε, για πρώτη φορά μετά την Κατοχή, η Ακρόπολη καθώς η νίκη και η επιστροφή του θεωρήθηκαν το πρώτο χαρμόσυνο γεγονός για τον τόπο.
