Χάτσικο: Η αληθινή ιστορία του σκύλου που περίμενε για χρόνια το αφεντικό του

• Παναγιώτα Απέργη - 12 Ιουλίου 2025

Ας δούμε, λοιπόν, την αληθινή ιστορία πίσω από την ταινία του Λάσε Χάλστρομ με πρωταγωνιστές τους Ρίτσαρντ Γκιρ, Κάρι-Χιρογιούκι Ταγκάουα, Τζόαν Άλεν, Σάρα Ρόμερ κ.ά..

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο καθηγητής γεωπονικής επιστήμης στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο, Χιντεσαμπούρο Ουένο , αναζητούσε για αρκετά χρόνια ένα καθαρόαιμο ιαπωνικό σκυλί Ακίτα, μια ράτσα που έχει χαρακτηριστεί ως «φυσικό μνημείο» στην Ιαπωνία, καθώς γεννήθηκε αρχικά σε μια ορεινή περιοχή στα βόρεια της χώρας στην επαρχία Ακίτα, περί τα 1600. Με την πάροδο των χρόνων, τα σκυλιά Ακίτα κατέστησαν σύμβολα κοινωνικής και οικονομικής υπεροχής, αποτελώντας κατοικίδια μόνο για την αριστοκρατία και την αυτοκρατορική οικογένεια.

Το πανέξυπνο και με αφράτο τρίχρωμο σκυλί, που αγόρασε πληρώνοντας ένα αρκετά υψηλό για την εποχή ποσό ο Ουένο, γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1923 σε ένα αγρόκτημα στην πόλη Οντάτε. Λίγες ημέρες αργότερα, ο καθηγητής τύλιξε τον νέο του φίλο σε μια σακούλα ρυζιού για να τον κρατήσει ζεστό και ταξίδεψε με το τρένο στο Τόκιο, με τον Χάτσικο να φτάνει στο νέο του σπίτι σε άσχημη κατάσταση. Ωστόσο, με πολλή φροντίδα και περιποίηση συνήλθε και έγινε ο ιδανικός σύντροφος του Ουένο, ο οποίος του επέτρεπε να κοιμάται κάτω από το κρεβάτι του, ακόμη και να τρώει μαζί του.

Μάλιστα, τον ονόμασε Χάτσι επειδή, όταν στεκόταν όρθιος, σχημάτιζε με τα μπροστινά του πόδια το σχήμα του χαρακτήρα 八 (=οχτώ) και προφέρεται χάτσι. Και κάπως έτσι, το χνουδωτό κρεμ σκυλί έγινε το παιδί του καθηγητή, που τον συνόδευε καθημερινά μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό Σιμπούγια, ενώ το απόγευμα επισκεπτόταν ξανά τον σταθμό, περιμένοντας αγέρωχο,  το αφεντικό του για να επιστρέψουν μαζί στο σπίτι.

Δυστυχώς, η καθημερινή αυτή συνήθεια, κατά την οποία ο καθηγητής συχνά του μιλούσε για τα θέματα της δουλειάς του, διακόπηκε όταν ο Ουένο υπέστη εγκεφαλική αιμορραγία και πέθανε ξαφνικά σε ηλικία 53 ετών. Εκείνη την ημέρα, ο Χάτσικο τον περίμενε, όπως πάντα, να κατεβεί από το τρένο, αλλά ο καθηγητής δεν εμφανίστηκε ποτέ.

Παρόλα αυτά, ο Χάτσικο ξαναγύριζε με οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες για το υπόλοιπο της ζωής του στον σταθμό, περιμένοντας στην πύλη έκδοσης εισιτηρίων για τον δίποδο φίλο του, με αρκετούς επιβάτες συχνά να τον χτυπάνε και να τον διώχνουν. Ωστόσο, ένας παλιός φοιτητής του Ουένο, τον αναγνώρισε και άρχισε να στέλνει επιστολές, στις τοπικές εφημερίδες, ενημερώνοντας για την κακοποίηση που υπέστη στο σταθμό, μετατρέποντάς τον σε εθνικό σύμβολο.

Κι έτσι, ο Χάτσι έλαβε την τιμητική κατάληξη «ko» στο όνομά του και έγινε ο διάσημος Χάτσικο, που επισκέπτες από όλον τον κόσμο έρχονταν στην πόλη για να τον δουν, ενώ οι ντόπιοι, που μετά τον θάνατο του αφεντικού του τον πήγαιναν φαγητό, εκκίνησαν τις διαδικασίες για να ανεγερθεί άγαλμα προς τιμήν του, έξω από την είσοδο του σταθμού Σιμπούγια.

Πράγματι, το άγαλμα φιλοτεχνήθηκε με χρήματα που συγκέντρωσαν εθελοντές και τοποθετήθηκε στο σημείο στις 21 Απριλίου 1934, με τον Χάτσικο να δίνει, μάλιστα, το «παρών» στα αποκαλυπτήρια του μνημείου, που κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ανακυκλώθηκε για τις πολεμικές προσπάθειες.

Ωστόσο, μετά τον πόλεμο, ο γιος του αρχικού γλύπτη, ο Τακέσι Άντο, έφτιαξε ένα νέο άγαλμα ως φόρο τιμής για τον αγαπημένο σκυλί της Ιαπωνίας, τοποθετώντας τον στο σημείο. Παράλληλα, η είσοδος του σταθμού κοντά στο άγαλμα μετονομάστηκε σε «Hachikō-guchi», που σημαίνει «Η Είσοδος/Έξοδος του Χάτσικο».

Όσο για τον Χάτσι; Έφυγε από τη ζωή τον Μάρτιο του 1935, όταν περαστικοί τον εντόπισαν πεθαμένο σε ένα δρομάκι κοντά στον σταθμό της Σιμπούγια, μετά από μάχη που έδωσε με τον καρκίνο. Όταν έγινε γνωστός ο θάνατος του, ο σταθμός και το άγαλμά του κατακλύστηκαν από κόσμο και λουλούδια, με το ζώο να αποτεφρώνεται και να θάβεται στο νεκροταφείο, δίπλα στον αγαπημένο του κηδεμόνα, έτσι ώστε, σύμφωνα με το ιαπωνικό έθιμο, να μείνουν αχώριστοι για πάντα.

Οι ταινίες: