Πηγή Φωτογραφιών: Pexels και Google Images
Αθήνα, 1973. Τρεις τα ξημερώματα. Το τανκς γκρεμίζει την πύλη του Πολυτεχνείου, που βάφεται με αίμα, με τους φοιτητές να αποδεικνύουν ότι ξεκινά η αρχή του τέλους της δικτατορίας.
Πριν την κατάληψη της Πολυτεχνικής Σχολής, για μεγάλο χρονικό διάστημα, είχε αρχίσει να συγκροτούνται οι πρώτοι πυρήνες αντίστασης από διάφορες οργανώσεις, όπως αυτή της «αντι-ΕΦΕΕ» και του «Ρήγα Φεραίου», με αφορμή την παρουσία αστυνομικών μέσα στις σχολές και στις φοιτητικές συνελεύσεις, αλλά και το διορισμό διοικητικών συμβουλίων στους φοιτητικούς συλλόγους από τη Χούντα.
Παράλληλα, οι νοθευμένες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους και το νομοθετικό διάταγμα 1347, με το οποίο ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας μπορούσε να ανακαλεί τις αναβολές στράτευσης των φοιτητών, αποτέλεσαν τη θρυαλλίδα της φοιτητικής έκρηξης.
Στις 13 Φεβρουαρίου 1973, οι φοιτητές οργάνωσαν συγκέντρωση και διαδήλωση μέσα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με την Αστυνομία, καταπατώντας το πανεπιστημιακό άσυλο, να εισβάλλει και να συλλαμβάνει έντεκα φοιτητές, οι οποίοι παραπέμφθηκαν σε δίκη, ενώ τουλάχιστον ογδόντα φοιτητές έλαβαν φύλλο πορείας για να παρουσιαστούν στο στρατό.
Στις 14 Νοεμβρίου 1973, φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφάσισαν να απέχουν από τα μαθήματα και ξεκίνησαν νέες διαδηλώσεις εναντίον του στρατιωτικού καθεστώτος. Οι φοιτητές οχυρώθηκαν μέσα στο κτίριο της σχολής επί της οδού Πατησίων στην Αθήνα και ξεκίνησαν τη λειτουργία ραδιοφωνικού σταθμού, ο οποίος κατασκευάστηκε στη σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του ιδρύματος.
«Εδώ Πολυτεχνείο, Εδώ Πολυτεχνείο, σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων», ήταν ένα από τα ιστορικά μηνύματά των φοιτητών, που καλούσαν τον λαό να ανατρέψει το στυγνό καθεστώς της Χούντας. Οι διαδηλώσεις, τα συλλαλητήρια και οι εκδηλώσεις ενάντια στο καθεστώς αυξήθηκαν στην Αθήνα αλλά και σε άλλες πόλεις της χώρας, όπου δημιουργήθηκαν συνθήκες εξέγερσης.
Από το πρωί της 16ης Νοεμβρίου άρχισαν να συγκεντρώνονται χιλιάδες φοιτητών και πολιτών γύρω από το Πολυτεχνείο, για να εκδηλώσουν τη συμπαράστασή τους στους φοιτητές που έμεναν στο Μετσόβιο από το απόγευμα της 15ης Νοεμβρίου, με τις χιλιάδες απλών πολιτών να προσφέρουν τσιγάρα, τρόφιμα και λουλούδια στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους» του Πολυτεχνείου.
Λίγο μετά τις 8 το βράδυ άρχισαν να πέφτουν δακρυγόνα στην περιοχή της Ομόνοιας, με την αστυνομία να καταδιώκει τους διαδηλωτές, που συγκεντρώθηκαν στην πλατεία Αμερικής, στη διασταύρωση Πατησίων και Καποδιστρίου, στην Πειραιώς και αλλού, ενώ ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου ζητούσε την αρωγή γιατρών για τους τραυματισμένους.
Λίγο μετά τη 1:00, στους δρόμους της Αθήνας άρχισαν να ακούγονται οι ερπύστριες των τανκς που βγήκαν στους δρόμους για να αντιμετωπίσουν τους αγωνιζόμενους φοιτητές. Ένα τανκ σταμάτησε απειλητικά απέναντι από την πύλη του Πολυτεχνείου, οι φοιτητές φώναζαν «δεν θα χτυπήσετε, είστε αδέλφια μας» , αλλά λίγο μετά τις τρεις, τα ξημερώματα, το τανκ γκρέμισε το «προπύργιο» της αντίστασης, οι χωροφύλακες και άνδρες των ΛΟΚ εισέβαλαν στο Πολυτεχνείο, όπου έγιναν συμπλοκές στο προαύλιο και μέσα στα κτίρια, με τους σπουδαστές.
Τα δραματικά γεγονότα του Πολυτεχνείου είχαν πλέον λήξει και την επόμενη μέρα οι μάνικες προσπαθούσαν να σβήσουν το «κόκκινο» χρώμα που πότισε τους δρόμους.
Η πιο ηρωική και ένδοξη σελίδα της ιστορίας του φοιτητικού κινήματος είχε γραφτεί με αίμα, με νεκρούς, με τραυματίες, με συλληφθέντες, με εξορισθέντες, με βασανισθέντες. Με όλα εκείνα τα παιδιά της Λευτεριάς να δίνουν την αρχή του τέλους της πτώσης της Χούντας.
