6 γυναίκες που άφησαν το στίγμα τους στον κόσμο
- Παναγιώτα Απέργη - 8 Μαρτίου 2024
Μπέρτα φον Σάτνερ
Η Μπέρτα φον Σάτνερ γεννήθηκε στην Πράγα, στις 9 Ιουνίου 1843, και μεγάλωσε σε ένα αριστοκρατικό και στρατιωτικό περιβάλλον, στο οποίο σύντομα θα εναντιωνόνταν σθεναρά. Ως παιδί και νεαρή ενήλικη, η φον Σάτνερ διάβαζε μανιωδώς, σπουδάζοντας μουσική και ξένες γλώσσες.
Σύντομα, η άρνηση της οικογένειάς του συζύγου της να συναινέσει στον γάμο τους, την ώθησε να εργαστεί ως γραμματέας στο σπίτι του Άλφρεντ Νόμπελ, με τον οποίον διατήρησε μια μακροχρόνια σχέση φιλίας, μέχρι τον θάνατό του το 1896.
Μετά το ρήμα "αγαπώ", το "βοηθώ" είναι το πιο όμορφο ρήμα στον κόσμο.
Η αυξανόμενη ταύτισή της με το ειρηνευτικό κίνημα, η οποία το 1891 της εμφύσησε την επιθυμία για ίδρυση μιας αυστριακής ειρηνιστικής οργάνωσης,με την αλληλογραφία της με τον Νόμπελ να τον κάνουν να συμπεριλάβει ένα βραβείο ειρήνης μεταξύ των βραβείων για τα οποία προέβλεπε στη διαθήκη του.
Το αντιπολεμικό μυθιστόρημά της «Κάτω τα όπλα» μεταφράστηκε σχεδόν δε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης και σηματοδότησε τη γέννηση του Διεθνούς Κινήματος Ειρήνης, με την ίδια να γίνεται η πρώτη γυναίκα που έλαβε το Νόμπελ Ειρήνης, το 1905, για τη μεγάλη της προσφορά στην υπεράσπιση της ειρήνης.
Η Μπέρτα φον Σάτνερ πέθανε στις 21 Ιουνίου 1914, στη Βιέννη, δύο μήνες πριν από την έκρηξη του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, μιας πολεμικής σύρραξη για την οποία είχε προειδοποιήσει και παλέψει για να μη συμβεί.
Αμέλια Έρχαρτ
Η Αμέλια Έρχαρτ γεννήθηκε στο Άτκινσον του Κάνσας, στις 24 Ιουλίου 1897 και μετά την ολοκλήρωση των εγκύκλιων σπουδών της, άρχισε να εργάζεται ως νοσοκόμα του στρατού στον Καναδά, κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.
Σε ηλικία 23 ετών, επισκεπτόμενη με τον πατέρα της ένα αεροδρόμιο στο Λονγκ Μπιτς, κόλλησε το «μικρόβιο» των πτήσεων, με τη δεκάλεπτη εμπειρία της στον αέρα να την οδηγεί στην απόφαση να γίνει κάτι που δεν συνηθιζόταν στις γυναίκες τις εποχής εκείνης: πιλότος.
Θέλω να το κάνω επειδή το θέλω. Οι γυναίκες πρέπει να προσπαθούν να κάνουν τα πράγματα όπως έχουν προσπαθήσει οι άνδρες. Όταν αποτυγχάνουν, η αποτυχία τους πρέπει να είναι μια πρόκληση για τους άλλους.
Έτσι, αφού παρακολούθησε μαθήματα, αγόρασε ένα μεταχειρισμένο διπλάνο και ξεκίνησε τις πτήσεις, διασχίζοντας μάλιστα για πρώτη φορά μόνη της τον Ατλαντικό, κίνηση για την οποία τιμήθηκε με τον Σταυρό Διακεκριμένης Πτήσης.
Τα επόμενα χρόνια, ακολούθησε μια σειρά πτήσεων κατά μήκος των ΗΠΑ, υποστηρίζοντας δυναμικά το άνοιγμα της αεροπορίας στις γυναίκες και την κατάργηση της ανδροκρατίας στον τομέα των πτήσεων, γι’ αυτό και δημιούργησε τη γυναικεία οργάνωση πιλότων «Τhe Ninety-Nines».
Τον Ιούλιο του 1937, εξαφανίστηκε μυστηριωδώς πάνω από τον Ειρηνικό ωκεανό, στην προσπάθειά της να κάνει τον γύρο της Γης και, δυο χρόνια αργότερα, κηρύχτηκε νεκρή.
Σιμόν ντε Μποβουάρ
H Σιμόν ντε Μποβουάρ γεννήθηκε στο Παρίσι, στις 9 Ιανουαρίου του 1908, σε μια αστική οικογένεια με αριστοκρατικές καταβολές και σπούδασε φιλοσοφία στο Εκόλ Νορμάλ Σουπεριέρ της Σορβόννης.
Στα 21 της χρόνια, γνώρισε τον Ζαν Πολ Σαρτρ, συμφοιτητή της, που στη συνέχεια έγινε ο άνθρωπος της ζωής της και πνευματικός της συνοδοιπόρος, ενώ λίγα χρόνια αργότερα αναγορεύθηκε καθηγήτρια φιλοσοφίας, με τις διαλέξεις της να περιστρέφονται γύρω από τα θέματα της ισότητας, της ελευθερίας, αλλά και της κοινωνικής καταπίεσης των γυναικών.
«Γυναίκα δε γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι.»
Το πιο διάσημο έργο της παραμένει μέχρι σήμερα το «Δεύτερο Φύλο», ένα θεμελιώδες έργο που σημάδεψε τη φεμινιστική ιδεολογία, καθώς ασκούσε κριτική στην πατριαρχία και τη δευτερεύουσα θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Μάλιστα, το σημαντικό αυτό έργο πυροδότησε μια φεμινιστική επανάσταση, αλλά και πολλές αντιδράσεις, καθώς το αποκάλεσαν πορνογραφικό, αισχρό μέχρι και αντιπατριωτικό.
Παρά το γεγονός ότι το Βατικανό το έβαλε στη μαύρη λίστα με τα απαγορευμένα βιβλία, η ντε Μποβουάρ συνέχισε να γράφει ρηξικέλευθα φεμινιστικά, ζώντας μέχρι τέλους μια αντισυμβατική ζωή.
Η Σιμόν ντε Μποβουάρ άφησε την τελευταία της πνοή στις 14 Απριλίου 1986, παραμένοντας ενεργή στο φεμινιστικό κίνημα.
Ρόζα Πάρκς
Η Ρόζα Πάρκς γεννήθηκε στην Αλαμπάμα, στις 4 Φεβρουαρίου του 1913 και, σε ηλικία 42 ετών, έμελλε να ανοίξει τον δρόμο στην κατάργηση, του νόμου περί φυλετικού διαχωρισμού.
Αντιστεκόμενη στον νόμο που ήθελε τους μαύρους πολίτες να κάθονται στο πίσω μέρος του λεωφορείου και να παραχωρούν τη θέση τους στους λευκούς, η Παρκς αρνήθηκε να το πράξει, γεγονός που οδήγησε στη σύλληψή της.
«Οι άνθρωποι λένε ότι δεν έδωσα τη θέση μου επειδή ήμουν κουρασμένη. Δεν είναι αλήθεια. Δεν ήμουν κουρασμένη σωματικά... Όχι, είχα απλά κουραστεί να υποχωρώ.»
Η απόφαση του Δικαστηρίου να την κρίνει ένοχη, βρήκε αντίθετους όλους τους Αφροαμερικανούς του Μοντγκόμερι, οι οποίοι αποφάσισαν να μποϊκοτάρουν τα λεωφορεία, για συνολικά 381 μέρες. Παρά τις συνεχείς επιθέσεις και τις απειλές κατά της ζωής τους, οι Αφροαμερικανοί δεν υποχώρησαν και, τελικά, το 1956, το Ανώτατο Δικαστήριο αποφάσισε ότι οι νόμοι φυλετικού διαχωρισμού στο Μοντγκόμερι ήταν αντισυνταγματικοί.
Η Παρκς τιμήθηκε με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας και το Χρυσό Μετάλλιο του Κογκρέσου, ενώ όταν πέθανε στις 24 Οκτωβρίου 2005, έγινε η πρώτη γυναίκα η σορός της οποίας εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα στη Ροτόντα του Καπιτωλίου.
Μπάρμπαρα Τζιλ Ουώλτερς
Η Μπάρμπαρα Τζιλ Ουώλτερς γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου 1929, στη Βοστώνη, και έγινε η πρώτη που ανέλαβε ποτέ την παρουσίαση βραδινού τηλεοπτικού δελτίου ειδήσεων.
Η Ουώλτερς ξεκίνησε την καριέρα της στην τηλεοπτική δημοσιογραφία, στις αρχές της δεκαετίας του 1960, και μέσα σε λίγα χρόνια έγινε συμπαρουσιάστρια του «The Today Show», όπου μέχρι πρότινος εργαζόταν ως συγγραφέας και παραγωγός ιστοριών με επίκεντρο τις γυναίκες.
«Δείξε μου κάποιον που δεν κουτσομπολεύει ποτέ και θα σου δείξω κάποιον που δεν τον ενδιαφέρουν πολύ οι άνθρωποι.»
Πρωτοπορώντας πάντα, στη μακροχρόνια πορεία της στην αμερικανική τηλεόραση, κατάφερε να γίνει η πιο ακριβοπληρωμένη δημοσιογράφος της εποχής της, αλλά και να διεξάγει ιστορικές αποκλειστικές συνεντεύξεις με ηγέτες και διασημότητες σε διεθνές επίπεδο, αποσυρομένη οριστικά από τα τηλεοπτικά πλατό το 2015, σε ηλικία 86 ετών.
Έχοντας κερδίσει συνολικά 12 βραβεία Emmy, αλλά και το δικό της αστέρι στην Λεωφόρο της Δόξας του Χόλιγουντ, η Ουώλτερς άφησε την τελευταία της πνοή στις 30 Δεκεμβρίου 2022.
Νάντια Κομανέτσι
Η Νάντια Κομανέτσι γεννήθηκε στις 12 Νοεμβρίου 1961, στο Ονέστι της Ρουμανίας, και από μικρή ηλικία έδειξε το ταλέντο της στον αθλητισμό.
Στα 6 της χρόνια ανακαλύφθηκε από τον διάσημο Ρουμάνο προπονητή Μπέλα Καρόλι, με την πορεία της να εξελίσσεται ανοδικά, με αποκορύφωμα τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Μόντρεαλ, το 1976, όπου κατάφερε να αποσπάσει εφτά 10αρια, κερδίζοντας 3 χρυσά, ένα αργυρό και ένα χάλκινο μετάλλιο.
«Κανένα ουράνιο δώρο δεν έπεσε στην ποδιά μου. Έβαζα στόχους. Άλλοτε τους πετύχαινα και άλλοτε όχι .»
Τέσσερα χρόνια αργότερα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες που διοργανώθηκαν στη Μόσχα, πήρε ακόμη δύο χρυσά και δύο ασημένια Ολυμπιακά μετάλλια, χάρη στη μεγάλη ευλυγισία της, τη συνεχή προσπάθεια και την καθημερινή προπόνηση.
Το 1989 ζήτησε πολιτικό άσυλο στις ΗΠΑ, όπου κατάφερε να πυροδοτήσει την άνευ προηγουμένου άνθηση της αμερικανικής γυμναστικής και να γίνει ένας από τους ζωντανούς θρύλους της Γυμναστικής, αλλά και των Ολυμπιακών Αγώνων.
