Πηγή Φωτογραφιών: Pexels και Google Images
Κατά τη διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης, όπως σε κάθε δύσκολο καιρό, εμφανίστηκαν διάφορες ηγετικές φυσιογνωμίες, οι οποίες συνέβαλαν στην επιβίωση και την επιτυχία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και συνέχισαν να έχουν ενεργό ρόλο στα γεγονότα της μεταεπαναστατικής Ελλάδας.
Δυστυχώς, όμως, όπως συνέβη και κατά τη διάρκεια του αγώνα, δεν έλειψαν οι εσωτερικές έριδες, οι οποίες κηλίδωσαν τα επιτεύγματα και τους αγώνες για την υπεράσπιση των Εθνικών Δικαίων.
Περίοπτη θέση σε αυτές τις μαύρες σελίδες έχει η σύλληψη, φυλάκιση και παραπομπή σε δίκη του ήρωα της Ελληνικής Επανάστασης Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και των Δημήτριου Πλαπούτα, Αμβρόσιου Φρατζή, Κίτσου Τζαβέλλα, Γενναίου Κολοκοτρώνη, Σπυρομήλιου, Θεόδωρου Γρίβα και άλλων στρατιωτικών και πολιτών, που με απαράμιλλο θάρρος αγωνίστηκαν για την αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού, με την κατηγορία της συνωμοσίας κατά του Βασιλέως.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, οι προαναφερθέντες αγωνιστές της Επανάστασης φέρεται να είχαν οργανώσει από κοινού, την άνοιξη του 1833, συνομωσία που αποσκοπούσε στη διατάραξη της δημόσιας ασφάλειας, την εμπλοκή των υπηκόων του βασιλιά σε ληστείες και εμφύλια διαμάχη, αλλά και σε ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης. Αν και ο Κολοκοτρώνης πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την εκλογή του Όθωνα, έγινε στόχος συκοφαντιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων, κυρίως του Ιωάννη Κωλέττη, ενώ οι Βαυαροί αντιβασιλείς που ασκούσαν την εξουσία, επειδή ο Όθων ήταν ακόμη ανήλικος, δυσφορούσαν εξ αιτίας της φιλοκαποδιστριακής και φιλορωσικής τοποθέτησης του ήρωα.
Σε εκείνη την ταραγμένη εποχή, οι λεγόμενες «προστάτιδες δυνάμεις» ήθελαν με κάθε τρόπο να εδραιώσουν την επιρροή τους στην Ελλάδα, με πρωτοπόρο την Αγγλία, η οποία αποσκοπούσε στο να εξαφανίσει πρώτα τη ρωσική και μετά τη γαλλική επιρροή. Γι’ αυτό συμμάχησε πρόσκαιρα με τη Γαλλία, προκειμένου να εξαλείψει τη Ρωσία, η οποία ήταν και η πιο ισχυρή, αφού την εκπροσωπούσαν οι δυναμικότεροι Έλληνες στρατιωτικοί ηγέτες με επικεφαλής τον στρατηγό Θεόδωρο Κολοκοτρώνη.
Μέχρι την ενηλικίωση του Όθωνα - τον οποίο επέβαλαν στη χώρα οι ξένες δυνάμεις –τον Μάιο του 1835, τα βασιλικά καθήκοντα ασκούσε μια πενταμελής επιτροπή, η αντιβασιλεία, που είχε κάθε δικαίωμα να ασκεί πλήρως την εξουσία. Στο υπουργικό συμβούλιο που όρισε, μάλιστα, υπήρχε φανερή υπεροχή της αγγλικής επιρροής στη σύνθεσή του και απουσία της ρωσικής, καθώς το ρωσικό κόμμα δεν εκπροσωπήθηκε από κανένα.
Το γεγονός αυτό προκάλεσε την αντίδραση του φιλορωσικού κόμματος των «Ναπαίων», όπως τους ονόμαζαν, από κάποιον Κερκυραίο Νάπα, φανατικό υποστηρικτή του Καποδίστρια, που κυκλοφόρησε ένα κείμενο προς υπογραφή που απευθυνόταν στον Τσάρο, με το οποίο ζητούσαν να παρέμβει ώστε να αναλάβει καθήκοντα άμεσα ο Όθων και να ανακληθεί η αντιβασιλεία.
Αυτή η ενέργεια, μαζί με άλλες, θεωρήθηκαν «συνωμοσία» και, μερικές εβδομάδες αργότερα, διετάχθη η σύλληψη των πιο γνωστών φιλορώσων οπλαρχηγών, η οποία έγινε με απόλυτη μυστικότητα και υπεγράφη μόνο από τους αντιβασιλείς Μάουερ και Άμπελ, χωρίς να γνωστοποιηθεί στο υπουργικό συμβούλιο.
Η δίκη με πρόεδρο τον Πολυζωίδη ξεκίνησε στις 30 Απριλίου του 1834 στο τουρκικό τζαμί του Ναυπλίου και ολοκληρώθηκε στις 26 Μαΐου της ίδιας χρονιάς. Από το στάδιο της προανάκρισης, φάνηκε ότι η δίκη ήταν κατασκευασμένη, με τον Σκωτσέζο Μάσσον στην εισαγγελική έδρα να δηλώνει απόλυτα πεπεισμένος για την ενοχή των κατηγορουμένων.
Κατά τη διάρκεια της δίκης κλήθηκαν 44 ψευδομάρτυρες κατηγορίας οι οποίοι – ωστόσο - δεν μπόρεσαν να πείσουν για την αλήθεια των λόγων τους και να αποδείξουν την ενοχή των κατηγορούμενων.
«Επιμένω εις την κατηγορία και με τα νύχια και τα δόντια θα την υποστηρίξω. Διακηρύττω λοιπόν τους εγκαλουμένους ως ενόχους και απαιτώ τον θάνατό τους», δήλωσε στην τελική του αγόρευση ο Μάσσον, την ώρα που οι συνήγοροι υπεράσπισης, κατάφεραν να καταδείξουν το σαθρό και έωλο κατηγορητήριο και «το πλαστόν και ψευδές της υποθέσεως».
Παρόλα αυτά, η απόφαση για καταδίκη εις θάνατον ήταν ειλημμένη. Μάλιστα, οι δύο δικαστές, Πολυζωίδης και Τερτσέτης, αρνήθηκαν να υπογράψουν την απόφαση λέγοντας, «όποιαι και αν είναι αι συνέπειαι δεν θα γίνω συνεργός δικαστικού εγκλήματος και εν ονόματι της δικαιοσύνης δεν υπογράφω, προτιμώ να μου κόψουν το χέρι αλλά δεν υπογράφω».
Τελικά, εξ αιτίας της λαϊκής οργής, η ποινή τους «καταδίκη εις θάνατον ως ένοχοι εσχάτης προδοσίας» μετατράπηκε σε 20ετή κάθειρξη, ενώ μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, το 1835, αμνηστεύτηκαν.
Η δίκη του Κολοκοτρώνη και του Πλαπούτα ήταν η αρχή για όσα ακολούθησαν στη συνέχεια σε μια Ελλάδα, η οποία σαν άλλος Κρόνος τρώει τα παιδιά της και για να σταθεί στα πόδια της, πρέπει να καλεί σε βοήθεια τις σύγχρονες μεγάλες δυνάμεις. Η στάση των αντιβασιλέων επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά τον ρόλο των ξένων δυνάμεων που, προσπάθησαν να αντλήσουν εξουσία και να διασφαλίσουν τα συμφέροντά τους σε ξένη χώρα, για την ανεξαρτησία της οποίας, άλλοι είχαν πολεμήσει και είχαν δώσει την ψυχή και τη ζωή τους και τώρα αυτοί κυνικά και με θράσος τους είχαν καθίσει στο εδώλιο του κατηγορουμένου.
