Πηγή Φωτογραφιών: Pexels και Google Images
Γλυκύτατος, τετραπέρατος και μόλις πεντέμισι ετών, ο Ντένις ο Τρομερός υπήρξε ένας από τους δημοφιλέστερους ήρωες των κόμικ στριπ, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου που μεγάλωσε εκατομμύρια παιδιά παγκοσμίως.
Ο ξανθούλης Ντένις Μίτσελ ντύνεται με φόρμες και στην τσέπη του έχει πάντα μία σφεντόνα και, παρά το γεγονός ότι είναι αξιαγάπητος, είναι εξαιρετικά… σκανδαλιάρης. Κύριος αποδέκτης των καμωμάτων του είναι ο ηλικιωμένος γείτονάς του, ο κύριος Τζορτζ Γουίλσον, ένας συνταξιούχος ταχυδρόμος, που το μόνο που θέλει είναι η ησυχία του.
Το καστ των σταθερών χαρακτήρων συμπληρώνουν ο πατέρας του Ντένις και δάσκαλος στο επάγγελμα, Χένρυ Μίτελ, η μητέρα του, η Άλις Μίτσελ, ο σκύλος και καλύτερός του φίλος, Ραφ, και η υπομονετική σύζυγος του Τζορτζ, Μάρθα Γουίλσον. Ανάλογα με το επεισόδιο, εμφανίζονται και άλλοι χαρακτήρες, κάποιοι περιστασιακά, και άλλοι μόνιμα, μεταξύ των οποίων φίλοι του Ντένις, όπως ο Τόμι και ο Τζόι, αλλά και η Μάργκαρετ, ένα κοκκινομάλλικο κοριτσάκι, που μάταια προσπαθεί να κάνει τον Ντένις να ενδιαφερθεί για αυτήν, αφού για αυτόν υπάρχει μόνο η Τζίνα Τζιλότι.
«Πατέρας» το αγαπημένου ήρωα είναι ο Χανκ Κέτσαμ, ο οποίος εμπνεύστηκε τον ήρωά του από τον γιο του, Ντένις, ένα ζωηρό τετράχρονο αγοράκι. Η σύζυγός του, δεν μπορούσε να τα βγάλει εύκολα πέρα μαζί του και μια μέρα φώναξε αγανακτισμένη στον Κέτσαμ «Your son is a menace! («Ο γιος σου είναι σκέτη απειλή!»). Έτσι, η φιγούρα που σχεδίασε πήρε το όνομα Dennis the Μenace ή όπως τον γνωρίζουμε στα ελληνικά Ντένις ο Τρομερός.
Η παρθενική εμφάνιση του Ντένις του Τρομερού έγινε στις 12 Μαρτίου 1951, σε δεκαέξι εφημερίδες των ΗΠΑ, υπό την μορφή των κόμικ στριπ. Πολύ γρήγορα γνώρισε μεγάλη επιτυχία και οι ιστορίες του μεταφέρθηκαν στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο, με πιο γνωστή αυτή του 1993 από τον σκηνοθέτη Νικ Καστλ με τον Γουόλτερ Ματάου στο ρόλο του Τζορτζ Γουίλσον.
Από το 1994, ο Χανκ Κέτσαμ άφησε το σχεδιασμό των ιστοριών του Ντένις στους βοηθούς και επιγόνους του, Ρον Φέρντιναντ και Μάρκους Χάμιλτον, οι οποίοι συνεχίζουν την κληρονομιά του μετά το θάνατό του, το 2001.
Μέχρι σήμερα, οι ιστορίες του έχουν μεταφραστεί σε δεκαεννέα γλώσσες και δημοσιεύονται σε δημοσιεύονται σε σαράντα οχτώ χώρες του κόσμου, σε μονό πάνελ τις καθημερινές, και ολόκληρο στριπ τις Κυριακές. Στο Ηνωμένο Βασίλειου την ίδια μέρα εκδίδεται ένα παρόμοιο σε θεματική και χαρακτήρες στριπ και για να αποφευχθεί η σύγχυση, αλλάζονται ελαφρώς κάποια ονόματα και ο τίτλος.
