Πηγή Φωτογραφιών: Pexels και Google Images
Ένας από τους πρωταγωνιστές του ιμπρεσιονισμού, ο Πιέρ Ωγκύστ Ρενουάρ ύμνησε όσο κανένας άλλος την ομορφιά, τη χαρά και την ευτυχία, την ειλικρίνεια, μένοντας πιστός στο μότο του ότι «Ένας πίνακας πρέπει να είναι κάτι αξιαγάπητο, χαρούμενο και όμορφο. Ναι, όμορφο»
O Πιέρ Ωγκύστ Ρενουάρ γεννήθηκε στις 25 Φεβρουαρίου του 1841, στη Λιμόζ της Γαλλίας, αλλά μεγάλωσε στο Παρίσι, όπου μαθήτευσε σε καθολικό σχολείο, επιδεικνύοντας αξιοσημείωτη κλίση προς το τραγούδι και το σχέδιο. Καταγόταν από φτωχή οικογένεια και από πολύ νέος εργάστηκε σε εργοστάσιο πορσελάνης όπου ζωγράφιζε πιάτα και, στη συνέχεια, ως διακοσμητής σε βεντάλιες και λειτουργικά άμφια.
Αυτό ήταν και η αρχή της καλλιτεχνικής του ζωής, καθώς, σχεδόν αμέσως, μαγεύτηκε από τη ζωγραφική. Συνήθιζε να επισκέπτεται το μουσείο του Λούβρου για να μελετήσει την τέχνη των πρώτων Γάλλων δασκάλων, ιδιαίτερα εκείνων του 18ου αιώνα, όπως των Αντουάν Βαττώ, Φρανσουά Μπουσέ και Ζαν Ονορέ Φραγκονάρ. Ο βαθύς σεβασμός του γι’ αυτούς τους καλλιτέχνες επηρέασε τη ζωγραφική του σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του.
Πολύ σύντομα αποφάσισε να εγγραφεί στη Σχολή Καλών Τεχνών, όπου, στο Ατελιέ Γκλερ, γνώρισε τους Μονέ, Σισλέ και Μπαζίλ, με τους οποίους συνδέθηκε στενά. Η γνωριμία τους υπήρξε ιδιαίτερα καθοριστική για τη μετέπειτα καλλιτεχνική πορεία του Ρενουάρ, καθώς ξεκίνησαν μαζί το κίνημα του ιμπρεσιονισμού, αν και αργότερα ο Ρενουάρ απομακρύνθηκε από τον ιμπρεσιονισμό και στράφηκε προς τον κλασικισμό.
Σταδιακά ο Ρενουάρ, εξασφάλισε άδεια για να αντιγράφει έργα άλλων καλλιτεχνών στο Μουσείο του Λούβρου και για αρκετά χρόνια, αν και είχε αρχίσει να εκθέτει τα πρωτόλειά του, δεν βρήκε σημαντική αναγνώριση, τόσο από το παρισινό κοινό όσο και από τους κριτικούς τέχνης, με αποτέλεσμα να ζει πολύ φτωχικά. Το 1869, η διάσημη κρατική έκθεση τέχνης του Παρισιού δέχθηκε έναν από τους πίνακές του, με τον τίτλο «Λιζ» και, το 1874, συμμετείχε στην πρώτη έκθεση των ιμπρεσιονιστών, εξακολουθώντας να εκθέτει μαζί τους, μέχρι την έβδομη έκθεσή τους, το 1882.
Το διάστημα 1870 - 1883 αποτελεί τη λεγόμενη ιμπρεσιονιστική περίοδο του Ρενουάρ, κατά την οποία έδωσε ιδιαίτερη σημασία στην ανθρώπινη μορφή, εν αντιθέσει με τον Μονέ, ο οποίος μπορούσε να φανταστεί τη φύση χωρίς την ανθρώπινη παρουσία. Οι ιμπρεσιονιστές εμπνέονταν από τη φύση και την οπτική πραγματικότητα και προσπαθούσαν να την παρουσιάσουν με ένα φρέσκο και άμεσο τρόπο. Τα χρώματα ήταν πάντα ζωντανά, κυρίως με τη χρήση βασικών χρωμάτων, δίνοντας έμφαση στην αναπαράσταση του φωτός και αποφεύγοντας το μαύρο χρώμα.
Το 1881, ο Ρενουάρ ταξίδεψε στην Αλγερία και κατόπιν στην Ισπανία και την Ιταλία, όπου ήρθε σε επαφή με το έργο του Ραφαήλ, το οποίο επηρέασε έντονα και τον ώθησε να στραφεί προς τον κλασικισμό. Με την πάροδο των χρόνων, άρχισε να αναπτύσσει παραμορφωτική αρθρίτιδα, μια νόσο που τον βασάνισε μέχρι τον θάνατό του, καθηλώνοντάς τον σε αναπηρική καρέκλα. Ακόμα και όταν ένας ώμος του καθηλώθηκε εξαιτίας αγκύλωσης, δεν εγκατέλειψε τη ζωγραφική, αντίθετα συνέχισε να δημιουργεί, αλλάζοντας την τεχνική του και δένοντας το πινέλο στο χέρι του.
Ο σπουδαίος ζωγράφος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 78 ετών, στις 3 Δεκεμβρίου του 1919. Πριν το θάνατό του, κατάφερε να δει δικούς του πίνακες να εκτίθενται μαζί με κλασικά έργα στο μουσείο του Λούβρου.
Σήμερα τα περισσότερα έργα του, στη Γαλλία, βρίσκονται στο Μουσείο Ορσέ.
Στην προσωπική του ζωή, βρήκε τον έρωτα στην Αλίν Σαριγκό, με την οποία απέκτησε τρία παιδιά. Ο Ρενουάρ φημιζόταν για τη σεμνότητα και τη μετριοπάθεια του, ενώ, παρά την αναγνώριση που απέκτησε, από ένα σημείο και μετά προσπαθούσε πάντα να βελτιώνεται. Η καλλιτεχνική του πορεία εντάσσεται σε μια ταραγμένη ιστορική περίοδο, κατά την οποία έγινε μάρτυρας βαθιών αναταραχών στη γαλλική κοινωνία, όπως η πολιορκία του Παρισιού, που του στέρησε τους φίλους του, καθώς ο Μονέ κι ο Πισαρό αναζήτησαν καταφύγιο στην Αγγλία, ενώ ο Μπαζίλ πέθανε στο πεδίο της μάχης.
Ο ίδιος μάλιστα θεωρήθηκε υποστηρικτής των οπαδών της Κομμούνας, αν και δεν είχε λάβει άμεσα μέρος στις συγκρούσεις, και αναγκάστηκε να κρυφτεί για ένα χρονικό διάστημα.
Αγαπημένο του θέμα, χωρίς αμφιβολία, ήταν το γυμνό, το οποίο τον απασχόλησε σε όλη τη δημιουργική του πορεία μέχρι τις τελευταίες μέρες της ζωής του. Νύμφη, λουόμενη, γυναίκα - ανθός ή γυναίκα - καρπός, εύσαρκη και γλυκιά, με πλούσιο στήθος, γεμάτη κοιλιά, αλαβάστρινο δέρμα, καστανή, ξανθιά, η γυναίκα κυριαρχεί στα περισσότερα έργα του.
«Το έργο τέχνης πρέπει να σε κατακυριεύει, να σε τυλίγει γύρω του και να σε συνεπαίρνει. Είναι το μέσο με το οποίο ο καλλιτέχνης μεταφέρει το πάθος του» δήλωνε ο ίδιος.
