O Γιάνης Κορδάτος (1 Φεβρουαρίου 1891 - 29 Απριλίου 1961) ήταν Έλληνας μαρξιστής κοινωνιολόγος, ιστορικός και πολιτικός. Ήρθε σε επαφή με τον Δημοτικισμό, λόγω της γνωριμίας του με τον πρωτοπόρο εκπαιδευτικό, συγγραφέα και πολιτικό Δημήτρη Γληνό και σύντομα αναδείχθηκε υπέρμαχος της δημοτικής, γράφοντας ακόμα και το όνομά του με ένα «ν», αφού θεωρούσε πλεονασμό τα διπλά σύμφωνα. Θεωρείται ο σημαντικότερος από τους θεμελιωτές της μαρξιστικής επιστήμης της Ιστορίας της χώρας μας, ο οποίος κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα τεράστιο έργο, με μελέτες από την αρχαιότητα μέχρι και τη σύγχρονη εποχή.

Διετέλεσε γενικός γραμματέας του ΚΚΕ και διευθυντής του «Ριζοσπάστη». Στο βιβλίο του «Η κοινωνική σημασία της Ελληνικής Επανάστασης», ένα βιβλίο που έκανε πάταγο και προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις, κάνει την πρώτη σοβαρή ανάλυση για το τι πραγματικά έγινε στην Επανάσταση του 1821. Μερικά από τα έργα του είναι: η «Νεοελληνική πολιτική ιστορία», οι «Αρχαίες θρησκείες και Χριστιανισμός», «Η Κομμούνα της Θεσσαλονίκης», «Ο Ρήγας Φεραίος και η εποχή του», η «Ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος», η «Εισαγωγή εις την νομικήν επιστήμην» κ.ά..

Ο Γιώργος Σουρής (2 Φεβρουαρίου 1853 - 26 Αυγούστου 1919) ήταν σατιρικός και λόγιος ποιητής, εκδότης και δημοσιογράφος. Η έμμετρη εβδομαδιαία εφημερίδα «Ο Ρωμηός» που εξέδιδε τον έκανε γνωστό, με τον ίδιο να διακρίνεται για τα σατιρικά του ποιήματα. Για 1444 συνολικά τεύχη, από το 1883 ως το 1918 διαβαζόταν ασταμάτητα και οι απολαυστικοί στίχοι του Σουρή, που έθιγαν κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, ήταν είδηση, κάθε εβδομάδα. Οι «νέτοι σκέτοι» ήρωές του, Φασουλής και Περικλέτος, εκπροσωπούσαν την κοινή γνώμη και σχολίαζαν με πνευματώδη δηκτικότητα τα σπουδαιότερα γεγονότα της εβδομάδας.

Είχε γράψει, επίσης, έμμετρες κωμωδίες και ημερολόγια, ενώ συνεργάστηκε με σατιρικές εφημερίδες της εποχής, όπως «Ο Ασμοδαίος» του Εμμανουήλ Ροΐδη, «Μη χάνεσαι!» του Βλάσση Γαβριηλίδη και «Ραμπαγάς» του Κλεάνθη Τριανταφύλλου. Ο Κωστής Παλαμάς τον αποκαλούσε «γόητα ποιητήν», ενώ το 1906 προτάθηκε για το βραβείο Νόμπελ.

Ο Τζέιμς Τζόυς (2 Φεβρουαρίου 1882 - 13 Ιανουαρίου 1941) ήταν Ιρλανδός συγγραφέας και ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες του 20ου αιώνα. Μετά τις σπουδές του και παρά τις οικογενειακές και επαγγελματικές δυσκολίες που τον ταλαιπωρούσαν σε όλη τη ζωή του, παρέμεινε προσκολλημένος στο λογοτεχνικό του έργο. Με τη βοήθεια του Έζρα Πάουντ, κατόρθωσε να εκδώσει τα ποιήματά του και μια συλλογή διηγημάτων, τους «Δουβλινέζους», το 1914.

Το εμβληματικό έργο του είναι ο μεγαλειώδης «Οδυσσέας», ενώ άλλα γνωστά έργα του είναι: «Το κονάκι του Φιν», «Οι γάτες της Κοπεγχάγης» και το «Η αγρύπνια των Φίννεγκαν», που θεωρείται το πλέον αμφιλεγόμενο έργο του, καθώς καταπιάνεται με τη μυθολογία, τη θεολογία, τη φιλοσοφία, την ιστορία, τη φύση, τη μουσική, την κοινωνιολογία, το μυστήριο, τη σεξουαλικότητα και τον άνθρωπο.

Ο Τσαρλς Ντίκενς (7 Φεβρουαρίου 1812 - 9 Ιουνίου 1870) ήταν Άγγλος μυθιστοριογράφος και ένας από τους σημαντικότερους της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Τα παιδικά βιώματά του από την εργασία, διαμόρφωσαν τη συγγραφική του πένα, με χαρακτηριστικότερα παράδειγμα το έργο «Δαβίδ Κόπερφιλντ», όπου αποτυπώνεται η δική του οικτρή οικονομική κατάσταση και οι συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης.

Το μυθιστόρημα που τον έκανε αρχικά γνωστό ήταν ο «Όλιβερ Τουίστ», ενώ ακολούθησαν «Η Χριστουγεννιάτικη Ιστορία», η «Μικρή Ντόριτ», οι «Μεγάλες Προσδοκίες», η «Ιστορία δύο πόλεων» κ.ά.. Εκτός από τη συγγραφή και τη δημοσιογραφία ασχολήθηκε και με την υποκριτική, πραγματοποιώντας 471 παρουσιάσεις των λογοτεχνικών του έργων.

Ο Ιούλιος Βερν (8 Φεβρουαρίου 1828 - 24 Μαρτίου 1905) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος και κατά πολλούς ο «πατέρας» της επιστημονικής φαντασίας. Σε όλη του τη συγγραφική πορεία έγραψε περίπου ογδόντα μυθιστορήματα, αλλά και εκλαϊκευτικά έργα, όπως η «Έγχρωμη Γεωγραφία της Γαλλίας». Ο ίδιος ονόμαζε τα έργα του «επιστημονικά εκπαιδευτικά μυθιστορήματα», καθώς στα μυθιστορήματά του μιλά για υποβρύχια, ιπτάμενες μηχανές, ουρανοξύστες, για την κατάκτηση της Σελήνης, εμπνέοντας σημαντικούς επιστήμονες της εποχής του.

Μάλιστα, θεωρείται ένας από τους δέκα πιο πολυμεταφρασμένους συγγραφείς όλων των εποχών. Μερικά από τα πιο γνωστά έργα του είναι: ο «Μιχαήλ Στρογκόφ», «Ο γύρος του κόσμου σε 80 μέρες», «20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα», το «Ταξίδι στο κέντρο της Γης», «Από τη γη στη σελήνη»,«Ο δεκαπενταετής πλοίαρχος», «Τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραντ»,«Η μυστηριώδης νήσος» κ.ά..

Ο Τόμας Πέιν (9 Φεβρουαρίου 1737 - 8 Ιουνίου 1809) ήταν Άγγλος πολιτικός ακτιβιστής και θεωρητικός, φιλόσοφος, πολιτικός θεωρητικός και υποστηρικτής της Αμερικανικής Επανάστασης. Η «Κοινή Λογική» είναι ένα από ιερά κείμενα της αμερικανικής δημοκρατίας, καθώς ο Τόμας Τζέφερσον το χρησιμοποίησε ως πρότυπο, τόσο από άποψη περιεχομένου, όσο κι από άποψη ύφους όταν, λίγους μήνες αργότερα, έγραψε τη «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας». Παράλληλα, το έργο του «Η αμερικανική κρίση» ήταν τόσο επιδραστική, ώστε ο Τζoν Ανταμς είπε: «Χωρίς την πένα του συγγραφέα της Κοινής Λογικής, το ξίφος της Ουάσινγκτον θα είχε υψωθεί μάταια».

Οι ιδέες του αντικατοπτρίζουν τη ρητορική για τα διακρατικά ανθρώπινα δικαιώματα της εποχής του Διαφωτισμού. Έζησε το μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας του 1790 στη Γαλλία, συμμετέχοντας ενεργά στην Γαλλική Επανάσταση. Έγραψε τα «Δικαιώματα του Ανθρώπου», εν είδει υπεράσπισης της Γαλλικής Επανάστασης, ενώ έγινε διαβόητος λόγω της μπροσούρας του «Η Εποχή της Λογικής» , στην οποία υποστήριξε ότι ο Ντεϊσμός προωθεί τη λογική και την ελεύθερη σκέψη, τασσόμενος κατά της θεσμοθετημένης θρησκείας και του χριστιανικού δόγματος ειδικότερα. Παράλληλα, στην «Αγροτική Δικαιοσύνη», εισήγαγε την έννοια του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος.

Ο Μπέρτολτ Μπρεχτ (10 Φεβρουαρίου 1898 - 14 Αυγούστου 1956) ήταν Γερμανός δραματουργός και ποιητής, αλλά και ο «πατέρας» του επικού θεάτρου στη Γερμανία. Αντικομφορμιστής, ορκισμένος εχθρός του πολέμου και του καπιταλισμού και το νούμερο πέντε στη μαύρη λίστα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας, όταν οι Εθνικοσοσιαλιστές κατέλαβαν την εξουσία, το 1933, πήρε το δρόμο της αυτοεξορίας.

Τα έργα του έχουν έντονο το κοινωνικοπολιτικό στοιχείο και διαφεύγουν ποικιλοτρόπως από το καθορισμένο. Ο Μπρέχτ έφερε μία σειρά από νέες τεχνικές στο θέατρο, όπως η άμεση επικοινωνία του ηθοποιού με το κοινό, ο έντονος φωτισμός της σκηνής, η χρήση τραγουδιών για τη διακοπή της δράσης, οι επεξηγηματικές πινακίδες και η μεταφορά του κειμένου στο τρίτο πρόσωπο. Μερικά από τα γνωστότερα έργα του είναι: «Ο κύκλος με την κιμωλία», «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν», «Η όπερα της πεντάρας» , «Ταμπούρλα μέσα στη νύχτα»,«Οι μέρες της Κομμούνας» κ.ά..

Ο Σίντνεϋ Σέλντον (11 Φεβρουαρίου 191730 Ιανουαρίου 2007) ήταν ένας από τους κορυφαίους συγγραφείς μπεστ σέλερ στον κόσμο και σεναριογράφος. Το 1947 κέρδισε βραβείο Όσκαρ για το σενάριο της κωμωδίας «The Bachelor and the Bobby Soxer», ενώ το «I Dream of Jeannie» και το «Hart to Hart» που έγραψε θεωρούνται από τις πιο πετυχημένες τηλεοπτικές σειρές της αμερικανικής τηλεόρασης. Τα βιβλία «Windmills of the gods» (Οι Ανεμόμυλοι των Θεών), «If Tomorrow Comes» (Αν το Αύριο Έρθει), «Bloodline» (Γραμμή από Αίμα), «Master of the Game» (Ο Κυρίαρχος του Παιχνιδιού) είναι μερικά μόνο από τα έργα του που σημείωσαν τεράστια εμπορική επιτυχία, με τον Σίντνεϊ Σέλντον να συγκαταλέγεται στους εφτά περισσότερο ευπώλητους συγγραφείς όλων των εποχών.

Το Βιβλίο Γκίνες τον έχει ανακηρύξει ως τον πιο πολυμεταφρασμένο συγγραφέα στον κόσμο.

O Πάτρικ Λη Φέρμορ (11 Φεβρουαρίου 1915 - 10 Ιουνίου 2011) ήταν Βρετανός ταξιδιωτικός συγγραφέας. Παρακινούμενος από την ασίγαστη περιέργειά του για τον κόσμο, σε ηλικία 18 ετών, ξεκίνησε να διασχίσει την Ευρώπη με τα πόδια. Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, λόγω της γνώσης του των ελληνικών, τοποθετήθηκε ως σύνδεσμος-αξιωματικός στον Ελληνικό Στρατό, ενώ έζησε δύο χρόνια στα βουνά της Κρήτης, μεταμφιεσμένος σε βοσκό, οργανώνοντας τον αγώνα των ανταρτών.

Μερικά από τα πιο γνωστά βιβλία του είναι τα «Μάνη», «Ρούμελη», «Το δέντρο του ταξιδιώτη» και «Η εποχή της δωρεάς», που αφορά την πρώτη φάση του ταξιδιού του στην Κωνσταντινούπολη και θεωρείται από πολλούς το αριστούργημά του, καθώς και το μυθιστόρημα «Τα βιολιά του Σεν Ζακ». Ως αναγνώριση της προσφοράς του στο χώρο των Γραμμάτων του απονεμήθηκε ο τίτλος του Ιππότη από τη βασίλισσα της Αγγλίας.

Ο Ζωρζ Σιμενόν (13 Φεβρουαρίου 1903 - 4 Σεπτεμβρίου 1989) ήταν Γάλλος συγγραφέας και ο «πατέρας» του Ζιλ Μεγκρέ, ενός από τους διασημότερους ντετέκτιβ στην ιστορία της αστυνομικής λογοτεχνίας. Το πρώτο του μυθιστόρημα, το υπέγραψε με το ψευδώνυμο «Ζωρζ Σιμ», με τίτλο «Στο γεφύρι του Αρς», ενώ, όταν εγκαταστάθηκε στο Παρίσι, έγραψε ιστορίες και μυθιστορήματα σε σειρές, κάθε λογοτεχνικού είδους και εξέδωσε, με ψευδώνυμο, το πρώτο «λαϊκό» του μυθιστόρημα, «Το μυθιστόρημα μιας δακτυλογράφου». Υπήρξε ο σημαντικότερος Ευρωπαίος συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων του Μεσοπολέμου και θεωρείται από τους κορυφαίους του είδους παγκοσμίως.

Εξέδωσε πάνω από τετρακόσια αστυνομικά μυθιστορήματα που έχουν πουλήσει πεντακόσια εκατομμύρια αντίτυπα και έχουν μεταφραστεί σε πενήντα γλώσσες, με πολλά από τα έργα του να έχουν διασκευαστεί και να έχουν μεταφερθεί στον κινηματογράφο και την τηλεόραση. Στα έργα του συνδύαζε την ψυχολογία με το νουάρ, ενώ κυρίαρχη είναι η ανάδειξη των ανθρώπινων παθών, καθώς συχνά ο αναγνώστης γνωρίζει εξ αρχής τον δολοφόνο. Μάλιστα, ο Σιμενόν επιχειρούσε να εξηγήσει γιατί εγκληματούν οι άνθρωποι, κυρίως μικροαστοί και νοικοκυρές, πρόσωπα της διπλανής πόρτας, χωρίς προηγούμενο εγκληματικό παρελθόν.

Ο Κώστας Βάρναλης (14 Φεβρουαρίου 1884 - 16 Δεκεμβρίου 1974) ήταν Έλληνας συγγραφέας, δοκιμιογράφος και μεταφραστής, με διαλεκτική υλιστική οπτική της τέχνης. Σημαντική για τη διαμόρφωση της κοινωνικής και της ποιητικής συνείδησής του υπήρξε η φοίτηση του στο περίφημο Διδασκαλείο του Δημήτρη Γληνού. Λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, ο Βάρναλης τιμωρήθηκε με εξορία στον Άη Στράτη και απολύθηκε από τα καθήκοντά του, καθώς θεωρούταν «επικίνδυνος για το καθεστώς».

Στα πρώτα του βήματα συμπορεύτηκε πνευματικά με τον Άγγελο Σικελιανό και τον Νίκο Καζαντζάκη, με έντονες επιρροές από το ρεύμα του παρνασσισμού και τις διονυσιακές και ανθρωπιστικές ιδέες. Με το «Φως που καίει», σηματοδοτεί την ιδεολογική του μεταστροφή, αυτή τη φορά προς την κοινωνικά και πολιτικά στρατευμένη λογοτεχνία, με παράλληλη, όμως, την παρουσία σατιρικών, λυρικών, δραματικών και συμβολιστικών στοιχείων. Εκτός από ποιήματα, έγραψε κριτικές και μεταφράσεις, ενώ είναι από τους πρώτους ποιητές που γράψανε στη δημοτική γλώσσα τα έργα τους. Ο «Σολωμός χωρίς μεταφυσική», «Η αληθινή απολογία του Σωκράτη», «Ζωντανοί άνθρωποι», «Σκλάβοι πολιορκημένοι» είναι μερικά μόνο από τα σπουδαιότερα έργα του.

Ο Άγγελος Τερζάκης (16 Φεβρουαρίου 1907 - 3 Αυγούστου 1979) ήταν Έλληνας λογοτέχνης και δοκιμιογράφος. Στο χώρο της λογοτεχνίας εμφανίστηκε με τη δημοσίευση της συλλογής διηγημάτων «Ο ξεχασμένος», ενώ σε όλη του στη συγγραφική καριέρα έγραψε διηγήματα, μυθιστορήματα, δοκίμια και θεατρικά έργα.

Τιμήθηκε με πολλά βραβεία και το Αριστείο Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, στην οποία εξελέγη μέλος το 1974. Μαζί με τον Γιώργο Θεοτοκά, είναι οι κύριοι εκφραστές του θεωρητικού προβληματισμού και των αναζητήσεων της ανανεωτικής γενιάς του ‘30.

Το λογοτεχνικό έργο του Άγγελου Τερζάκη κινείται στα πλαίσια του τραγικού που γεννάται από το αναπόφευκτο της καταστροφής, στην οποία οδηγούνται οι ήρωές του. Στα έργα του συνήθιζε να αναδεικνύει τη μοιραία απόληξη των πιο ευαίσθητων και άξιων ανθρώπων, δημιουργώντας πρόσωπα αδύναμα να αντιδράσουν στην μιζέρια της ζωής τους, πρόσωπα που ασφυκτιούν στο οικογενειακό και το ευρύτερο κοινωνικό τους περιβάλλον και εκπροσωπούν το αίσθημα απογοήτευσης και παραίτησης του συγγραφέα. Από τα σπουδαιότερα μυθιστορήματά του είναι: «Η Πριγκηπέσσα Ιζαμπώ», η «Μυστική ζωή» και η «Μενεξεδένια Πολιτεία». Τα θεατρικά του έργα ανέβηκαν τόσο από το Εθνικό Θέατρο όσο και από άλλους θιάσους Ελλάδας και του εξωτερικού, ενώ μεταφράστηκαν σε ξένες γλώσσες.

Η Διδώ Σωτηρίου (18 Φεβρουαρίου 1909 - 23 Σεπτεμβρίου 2004) ήταν Ελληνίδα συγγραφέας και δημοσιογράφος. Από το 1936 στράφηκε επαγγελματικά προς τη δημοσιογραφία και συνεργάστηκε με το περιοδικό «Γυναίκα», ενώ στη συνέχεια αποκλειστικά με έντυπα της Aριστεράς, με τον «Pιζοσπάστη», την «Kομμουνιστική Eπιθεώρηση», την «Aυγή» και το περιοδικό «Oι δρόμοι της ειρήνης». Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής έλαβε ενεργό μέρος στην Eθνική Aντίσταση. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε, το 1959, με την έκδοση του μυθιστορήματος «Οι νεκροί περιμένουν».

Το έργο της, που έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, κινείται στο πλαίσιο του ρεαλισμού, με έντονη την παρουσία του αυτοβιογραφικού στοιχείου και της συναισθηματικής συμμετοχής της συγγραφέως στις περιπέτειες των ηρώων της και αντλεί τη θεματολογία του από τη μικρασιατική καταστροφή, την περίοδο του εμφυλίου και την μετά τον εμφύλιο περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Άλλα γνωστά έργα της είναι τα «Ματωμένα χώματα», η «Εντολή» και το «Κατεδαφιζόμεθα». Τιμήθηκε με το βραβείο ελληνοτουρκικής φιλίας Αμπντί Ιπεκτσί, με το Ειδικό Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών και με τον Ταξιάρχη του Τάγματος του Φοίνικος. Έχει γράψει, επίσης, θεατρικά μονόπρακτα, μελέτες, βιβλία για εφήβους, καθώς και ιστορικά δοκίμια.

O Κάρλο Γκολντόνι (25 Φεβρουαρίου 1707 - 6 Φεβρουαρίου 1793) ήταν διακεκριμένος Ιταλός θεατρικός συγγραφέας και η σημαντικότερη μορφή της Κομέντια ντελ Άρτε. Έγραψε την πρώτη του κωμωδία σε ηλικία 8 χρονών, ενώ σε όλη του τη συγγραφική πορεία έγραψε περισσότερα από 120 θεατρικά πεζά ή έμμετρα έργα. Εμπνευσμένος από τους ζωντανούς χαρακτήρες του Μολιέρου, δημιούργησε την «κωμωδία χαρακτήρων», παρουσιάζοντας φυσιογνωμίες της μεσαίας τάξης του καιρού του.

Η επιτυχία της «Λοκαντιέρας», η οποία ύστερα από τόσους αιώνες, παίζεται ακόμη και σήμερα στα μεγάλα θέατρα και είναι αγαπητή στο κοινό, σκιαγραφεί την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής, τον ταξικό πόλεμο μίας εκτοπισμένης αριστοκρατίας και της νεόπλουτης ανερχόμενης αστικής τάξης που γρήγορα μετατρέπεται σε πόλεμο μεταξύ των δύο φύλων. Από τα σημαντικότερα δημιουργήματά του είναι: ο «Υπηρέτης δύο αφεντάδων», «Οι Αγροίκοι», «Κουτσομπολιό Γυναικών», «Ο Ψεύτης» κ.ά..

O Βικτώρ Ουγκώ (26 Φεβρουαρίου 1802 - 22 Μαΐου 1885) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και δραματουργός και ο πλέον σημαντικός εκπρόσωπος του κινήματος του γαλλικού ρομαντισμού. Αναγνωρίστηκε ως ο μεγαλύτερος Γάλλος συγγραφέας του άμεσου μετεπαναστατικού περιβάλλοντος, ενώ έχει χαρακτηριστεί «ο Γάλλος πρίγκιπας των μεγάλων ποιητών και ο Λόρδος της γαλλικής γλώσσας». Ασχολήθηκε με την πολιτική, μεταλλασσόμενος βαθμιαία από φιλομοναρχικό συντηρητικό σε ριζοσπάστη δημοκρατικό, ασκώντας αυστηρή κριτική μέσα από τα έργα του στον βοναπαρτισμό και τον αυταρχισμό, ενώ υπήρξε ένας από τους πιο τολμηρούς ακτιβιστές της εποχής του για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Μερικά από τα σπουδαιότερα έργα του είναι: «Οι Άθλιοι», «Η τελευταία μέρα ενός κατάδικου», η «Παναγία των Παρισίων» , « Οι Εργάτες της Θάλασσας», «1874» κ.ά.. Την τελευταία περίοδο της ζωής του γνώρισε τη λατρεία του γαλλικού έθνους, ταυτιζόμενος με την ίδια τη Γαλλία, και, όπως ο ίδιος έλεγε στο ποίημά «Γράμμα σε μία γυναίκα», «Δε γνωρίζω πλέον το όνομά μου, ονομάζομαι Πατρίς».