Πηγή Φωτογραφιών: Pexels και Google Images
Μοναδικός, μάγκας και ταυτόχρονα τζέντλεμαν, έξυπνος και ερμηνευτικά μεγαλειώδης, ο Μίμης Φωτόπουλος υπήρξε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις ηθοποιών που με τη βαθιά καλλιέργεια και παιδεία, αλλά και το αξεπέραστο ταλέντο του κατάφερε να μεταπηδά από το δράμα στην κωμωδία, καθηλώνοντας μικρούς και μεγάλους.
Ο Μίμης Φωτόπουλος γεννήθηκε στις 20 Απριλίου του 1913, στη Ζάτουνα της Γορτυνίας, σε μια φτωχή οικογένεια, αντιμετωπίζοντας το σκληρό πρόσωπο της ζωής νωρίς, λόγω του ότι ορφάνεψε από πατέρα πολύ μικρός.
Παρά τις οικονομικές δυσκολίες, κατάφερε να μπει στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών, αλλά την παράτησε στο δεύτερο έτος και γράφτηκε στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Το ταλέντο του φάνηκε από πολύ νωρίς, κάνοντας το θεατρικό του ντεμπούτο το 1932, με την παράσταση «Λοκαντιέρα», ενώ αμέσως μετά «όργωσε» την ελληνική επαρχία, παίζοντας σε κωμικά και δραματικά έργα, αλλά και επιθεωρήσεις του Θεμιστοκλή Νέζερ.
Τη θεατρική του πορεία, κατά την οποία πήρε μέρος σε πολλές πολεμικές επιθεωρήσεις και μουσικές ηθογραφίες, ανέκοψε απότομα το ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου, με τον Φωτόπουλο να πολεμά τον κατακτητή μέσα από τις τάξεις του ΕΑΜ.
Αργότερα, συμμετείχε στα Δεκεμβριανά και συνελήφθη μετά από προδοσία, με αποτέλεσμα να εκτοπιστεί από τις βρετανικές μονάδες στο στρατόπεδο της Ελ Ντάμπα, από όπου επέστρεψε τον Μάρτιο του 1945.
Τα επόμενα χρόνια και, συγκεκριμένα το 1952, δημιούργησε τον δικό του θίασο, με τον οποίο περιόδευσε στην Κύπρο, στην Τουρκία, στην Αίγυπτο, στη Γερμανία και στην Αμερική, καταφέρνοντας κατά τη διάρκεια της εκθαμβωτικής του καριέρας να συνεργαστεί με πολλούς θιάσους και καταξιωμένους συναδέλφους του από το Θέατρο Τέχνης και το Εθνικό Θέατρο.
Αξεπέραστες θεατρικά έμειναν οι ερμηνείες του, στον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχοφ, στις «Αγριόπαπιες» του Ίψεν, στο«Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας» του Σαίξπηρ, αλλά και στον «Δον Καμίλο» του Σωτήρη Πατατζή. Συνεργάστηκε για πολλά χρόνια με τον Ντίνο Ηλιόπουλο, αποτελώντας ένα εκπληκτικό θεατρικό δίδυμο, το οποίο ανέβασε δεκάδες επιτυχημένες παραστάσεις..
Ωστόσο, ο Μίμης Φωτόπουλος δεν ήταν μόνο θεατρικός ηθοποιός, αλλά και κινηματογραφικός, με τις ατάκες του να μένουν μέχρι σήμερα χαραγμένες στο μυαλό μικρών και μεγάλων.
Η πρώτη του κινηματογραφική ταινία ήταν η «Μαντάμ Σουσού», το 1948, ενώ από τότε μέχρι το 1986 εμφανίστηκε, άλλοτε σε πρωταγωνιστικό κι άλλοτε σε δευτερεύοντα ρόλο σε 101 ταινίες.
Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει μέχρι σήμερα την ερμηνεία του στην ταινία «Το Σωφεράκι», όπου υποδύθηκε τον αγνό μάγκα ταξιτζή, ούτε και τον λατερνατζή στην ταινία «Λατέρνα, φτώχεια και φιλότιμο», πλάι στον επίσης σπουδαίο Βασίλη Αυλωνίτη ή τον αυστηρό Θόδωρο στην τελευταία του ταινία με τη Φίνος Φιλμ «Ο Θόδωρος και το Δίκαννο», όπου ζητούσε με τον δικό του μοναδικό τρόπο «το δίιιικανο»
Εκτός από το θέατρο και τον κινηματογράφο, είχε ασχοληθεί με τη συγγραφή, δημοσιεύοντας επτά βιβλία και τέσσερις ποιητικές συλλογές («Μπουλούκια» 1940, «Ημιτόνια» 1960, «Σκληρά τριολέτα» 1961 και «Ο θάνατος των ημερών» 1976 και τρία αυτοβιογραφικά «25 χρόνια θέατρο» 1958, «Το ποτάμι της ζωής μου» και «Ελ Ντάμπα - Όμηρος των Εγγλέζων» 1965).
Τα οικογενειακά του βάσανα δεν τέλειωσαν ούτε όταν μεσουρανούσε στο θέατρο και τον κινηματογράφο, λόγω των πολιτικών φρονημάτων τόσο του ίδιου όσο και της συζύγου του, Μαργαρίτας Τσάλα. Μάλιστα, την περίοδο της Χούντας, η σύζυγός του, η οποία υπήρξε η πρώτη δημοτική σύμβουλος της Αριστεράς στο Μαρούσι, εξορίσθηκε στη Γυάρο και ο Φωτόπουλος έμεινε να φροντίζει μόνος του τις δύο κόρες τους, Άννα και Μαρία.
Εκείνη την περίοδο ήταν που στράφηκε και προς τη ζωγραφική, δημιουργώντας τη δική του τεχνική κολλάζ γραμματοσήμων, χρησιμοποιώντας χιλιάδες κομμάτια από γραμματόσημα, τα οποία με θαυμαστή υπομονή τοποθετούσε το ένα δίπλα στο άλλο δίνοντας τους, τις μορφές, τα τοπία και τους κατάλληλους χρωματισμούς για να παρουσιάσει στο τέλος ολοκληρωμένα θέματα. Μεταξύ των έργων του, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων έχει πουληθεί, ξεχωρίζουν, τα αφιερώματα στη Ζάτουνα, τη Δημητσάνα και το Μαρούσι.
Ο μάγκας του ελληνικού σινεμά με τις αξέχαστες ερμηνείες και την αυθεντικότητά του άφησε την τελευταία του πνοή στις 29 Οκτωβρίου 1986 από ανακοπή καρδιάς, με το άστρο του να παραμένει φωτεινό μέχρι σήμερα.
