Πηγή Φωτογραφιών: Pexels και Google Images
Ένα μικρό χωριό…φάντασμα απίστευτης ομορφιάς βρίσκεται κρυμμένο στην περιοχή της Ελεούσας, στη Ρόδο. Ο λόγος για το Campochiaro.
Μακρυά από την πόλη της Ρόδου, στο βουνό του Προφήτη Ηλία, το χωριό κατασκευάστηκε το 1935, την περίοδο της ιταλικής κατοχής του νησιού, με τα έξοχα κτήρια να αποτελούν τις παραθεριστικές κατοικίες, όπου απολάμβαναν τις διακοπές τους οι πλούσιοι Ιταλοί.
Μετά τη Συνθήκη των Παρισίων, το 1948, και την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων, κάποιοι χώροι αξιοποιήθηκαν, αλλά έπειτα από χρόνια εγκαταλείφθηκαν στην φθορά του χρόνου και της μνήμης.
Το μεγαλύτερο από τα κτίρια είναι αυτό στην κεντρική πλατεία, που κάποτε λειτουργούσε σαν αγορά, ενώ απέναντι ήταν οι φυλακές, οι οποίες στη συνέχεια λειτούργησαν ως σχολείο και σήμερα στεγάζει την Εταιρεία Πρόληψης Φυσικών Καταστροφών.
Το διπλανό κτίριο στέγασε από το 1947 έως το 1970 το Σανατόριο των Δωδεκανήσων και επιλέχθηκε περισσότερο για την απομόνωση που προσέφερε η περιοχή και λιγότερο για το κλίμα, το οποίο δεν είναι ιδανικό για φυματικούς. To σανατόριο ονομάστηκε «Βασίλισσα Φρειδερίκη» και στα περισσότερα από είκοσι χρόνια λειτουργίας του νοσηλεύτηκαν περίπου 1.581 από τη Βόρεια Ελλάδα και τα Δωδεκάνησα. Παράλληλα, στην άλλη άκρη της πλατείας βρίσκεται η άλλοτε καθολική και τώρα ορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους.
Μερικά μέτρα μετά την πλατεία, υπάρχει μια μεγάλη στρογγυλή δεξαμενή νερού, όπου συγκεντρώνονται τα ύδατα της παρακείμενης πηγής του Κοσκινιστή και βρίσκεται ένας αρκετά μεγάλος πληθυσμός από γκιζάνια (είδος ψαριού).
Η ιταλοκρατία στη ΡόδοΜετά από μια μακρά περίοδο τουρκοκρατίας, η Ρόδος υποδουλώθηκε ξανά, αυτή τη φορά στους Ιταλούς, οι οποίοι κατέλαβαν το νησί το 1912. Σύντομα, η οικονομική και πολιτισμική ανάπτυξη του νησιού ήταν φανερή, καθώς χτίστηκαν καινούρια δημόσια κτίρια στην πόλη και στην ύπαιθρο, ενώ παράλληλα συντηρήθηκαν αρχαία μνημεία και αναδασώθηκαν κατεστραμμένες, από την αλόγιστη υλοτομία των Τούρκων, εκτάσεις.
Παρ’ όλα αυτά η οικονομική κατάσταση των χωριών της Νότιας Ρόδου, ήταν δύσκολη και τα προβλήματα πολλά. Με το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου πολέμου και τη διακήρυξη του «Δόγματος των Εθνικοτήτων» και του «Δικαιώματος για την αυτοδιάθεση των λαών», σε όλα τα χωριά του νοτίου τμήματος του νησιού και σχεδόν σε όλα τα Δωδεκάνησα, έγιναν διαδηλώσεις, με τις οποίες οι κάτοικοι εκδήλωσαν την επιθυμία για ένωση με την Ελλάδα. Με την είδηση «ανακωχής του Μπαντόλιο», τον Σεπτέμβριο 1943, άρχισε η διαμάχη μεταξύ Ιταλών και Γερμανών, με δεκάδες συμπλοκές στα χωριά της Νότιας Ρόδου Αρνίθα, Βάτι και Απολακκιά, καθώς και στο χωριό Κρεμαστή του Δήμου Ιαλυσού. Στο χωριό Βάτι, οι κάτοικοι έχουν αναφέρει ότι και οι δύο αντιμαχόμενες πλευρές διέκοψαν τη μάχη, όταν αντιλήφθηκαν ότι ο άμαχος πληθυσμός προσπαθούσε να περάσει το ποτάμι, για να απομακρυνθεί από τον οικισμό που βρισκόταν δίπλα στο ιταλικό στρατόπεδο.
Τελικά, μετά την επικράτηση των Γερμανών και την καταδίωξη των Ιταλών, οι Έλληνες, αισθανόμενοι οίκτο για τους πρώην κατακτητές, προσπάθησαν να τους σώσουν.
Επίσημα, η ξένη κατοχή στη Ρόδο έλαβε τέλος στις 7 Μαρτίου 1948, με τη Συνθήκη των Παρισίων.
Μπορείτε να δείτε το αξιόλογ ντοκιμαντέρ για το Campochiaro στο κανάλι του κ. Γιώργου Τζεδάκη, «Μια σταγόνα Ροδιακής Ιστορίας» στο Youtube.
