Πηγή Φωτογραφιών: Pexels και Google Images
Από τις πρώιμες μέρες της δυναστείας των Μινγκ, τον 15ο αιώνα έως την πτώση της δυναστείας των Τσινγκ, το 1911, η Απαγορευμένη Πόλη ήταν ο αυτοκρατορικός χώρος κατοικίας για εικοσιτέσσερις αυτοκράτορες, αποτελώντας το πιο ολοκληρωμένο και καλύτερα διατηρημένο σύνολο αρχαίων κτηρίων στην Κίνα, μνημείο το οποίο έχει χαρακτηριστεί από την UNESCO ως ο μεγαλύτερος οικισμός ξύλινων κατασκευών στον κόσμο.
Η έκφραση Απαγορευμένη Πόλη
δημιουργήθηκε από του όρους, Ζι(Zǐ), Τζιν(Jìn), Τσενγκ (Chéng), με τον πρώτο να αναφέρεται στον πολικό αστέρα, ο οποίος είναι σταθερός στον χώρο και στον χρόνο, όπου κατοικεί η υπέρτατη θεία φύση περιτριγυρισμένη από άλλους θεούς σε άλλα αστέρια. Ο δεύτερος σημαίνει «απαγορευμένο» και, επομένως, απροσπέλαστο για το πλήθος και ο τρίτος υποδηλώνει μια οχυρωμένη πόλη, που περιβάλλεται και προστατεύεται από τείχη.Το όνομά της έχει να κάνει με ένα συνδυασμό στοιχείων της κινεζικής κοσμολογίας και με το γεγονός ότι κανένας δεν μπορούσε να εισέλθει ή να εξέλθει χωρίς την άδεια του αυτοκράτορα, ενώ η είσοδος ήταν απαγορευμένη σε κάθε ξένο.
Η Απαγορευμένη Πόλη βρίσκεται στα βόρεια του κέντρου της πόλης του Πεκίνου, ενώ στα νότιά της βρίσκεται η πλατεία Τιενανμέν, χώρος που είναι γνωστός από σημαντικά πολιτικά γεγονότα, μαζικές συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας και, κυρίως, από τα γεγονότα του 1989 και τη σφαγή που έγινε εκεί.
Ανάμεσα στον ουρανό και τη γη
Επί της ουσίας πρόκειται για μια πόλη-μινιατούρα με δρόμους, ναούς, κήπους, βιβλιοθήκες και αριστοκρατικές συνοικίες, όπου έζησαν οι αυτοκράτορες, τα μέλη της αυτοκρατορικής αριστοκρατίας, οι παλλακίδες και οι ευνούχοι των δυο δυναστειών.
Η Απαγορευμένη Πόλη είναι ένα μνημειακό αριστούργημα αρχιτεκτονικής δημιουργίας, με μήκος 960μ. και πλάτος 750μ. περίπου, αποτελούμενο από 800 κτήρια και 8.706 αίθουσες, με υψηλά τείχη, εντυπωσιακές πύλες και περιβαλλόμενο με τάφρο πλάτους 52μ.
Κτίσθηκε μεταξύ του 1403 και του 1424 από τον αυτοκράτορα Γιουνγκ Λο, ο οποίος μετέφερε την πρωτεύουσα από τη Νανκίνγκ (πρωτεύουσα της Κίνας κατά τη διάρκεια αρκετών ιστορικών περιόδων) στο Πεκίνο. Στην κατασκευή συμμετείχαν περισσότεροι από ένα εκατομμύριο εργάτες και διακόσιες χιλιάδες τεχνίτες, με υλικά από όλες τις γωνιές της κινεζικής αυτοκρατορίας, με σύγχρονες τεχνικές της εποχής, διατηρώντας παράλληλα τα αισθητικά και συμβολικά χαρακτηριστικά της κινεζικής παράδοσης.
Τα υλικά που χρησιμοποιήθηκαν ήταν πέτρες από τις περιοχές του Πεκίνου, μάρμαρο από τη Σαγκάη και ξύλο από την επαρχία Σιτσουάν, το οποίο επιλεγόταν με αυστηρά καθορισμένα κριτήρια και επιλεγόταν μόνο από τις ορεινές εκτάσεις.
Σύμφωνα με την κινεζική κοσμολογία, που διέπει και την αρχιτεκτονική, η κατοικία του αυτοκράτορα και έδρα της εξουσίας του ήταν το μικροσύμβολο μιας μεγαλύτερης παγκόσμιας τάξης, που σχετιζόταν με τις θεωρίες του γιν, του γιανγκ και του βου ξινγκ, δηλαδή των πέντε στοιχείων: ξύλο, φωτιά, χώμα, μέταλλο, νερό.
Ένας σωστός συνδυασμός αυτών θα έφερνε την ευτυχία και την ευημερία μαζί με άλλους συνδυασμούς ομάδων πέντε πραγμάτων, όπως οι πέντε κατευθύνσεις (τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και το κέντρο), τα πέντε βασικά χρώματα(κόκκινο, πράσινο, κίτρινο, λευκό, μαύρο) κ.ά..
Σήμερα, αυτό το αριστούργημα είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο του 15ου αιώνα, διότι δέχθηκε πολλές προσθήκες και ανακατασκευές ύστερα από τις καταστρεπτικές πυρκαγιές, λόγω του ξύλου, στα κτήρια.
Αρχικά, η πόλη ήταν χωρισμένη σε δυο τμήματα, την Εξωτερική και την Εσωτερική Αυλή. Στην Εξωτερική Αυλή εισερχόταν κάποιος από τέσσερις πύλες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα: τη Μεσημβρινή Πύλη στον νότο, την Πύλη της Θείας Ανδρείας στον βορρά και τις δυο Ένδοξες Πύλες σε ανατολή και δύση, αντίστοιχα.
Η Μεσημβρινή Πύλη είναι η ομορφότερη και από αυτή, μπαίνοντας ο επισκέπτης, συναντά πέντε τοξωτές γέφυρες, μια σειρά από οικίσκους και άλλα κτήρια και αρχεία , ενώ η Πύλη της Υπέρτατης Αρμονίας είναι η μεγαλύτερη επίσημη είσοδος της Απαγορευμένης Πόλης.
Απέναντι από την πύλη αυτή αντικρίζουμε ένα ζεύγος μπρούτζινων λιονταριών, σύμβολο του μεγαλείου, της μεγαλοπρέπειας και της επισημότητας του αυτοκράτορα, σύμφωνα με τις διδαχές του Βουδισμού, και φύλακες των ανακτόρων και των ναών. Σε κάθε σημείο της πόλης συναντώνται ανάγλυφες εικόνες δράκων, που εκφράζουν την αυτοκρατορική εξουσία, γερανών, σύμβολο καλών οιωνών, και χελωνών, που αποτελούν σημάδι μακροβιότητας.
Η Αίθουσα της Υπέρτατης Αρμονίας είναι το υψηλότερο και μεγαλύτερο αυτού του είδους κτήριο της Κίνας, με παράθυρα και εξωτερικές πόρτες να λάμπουν από τον χρυσό, με εξέδρα στο κέντρο της οποίας βρίσκεται ο αυτοκρατορικός θρόνος από λάκα και χρυσό. Η αίθουσα είναι το κέντρο της δραστηριότητας του ανακτόρου.
Η Αίθουσα της Απόλυτης Αρμονίας είναι ο χώρος εργασίας του αυτοκράτορα, ενδιάμεσος σταθμός από τα ιδιωτικά του διαμερίσματα για την Αίθουσα της Υπέρτατης Αρμονίας.
Στην Εσωτερική Αυλή μπαίνουμε από την Πύλη της Ουράνιας Αγνότητας και βρισκόμαστε στον χώρο που, μεταξύ άλλων κτηρίων, περιλαμβάνει:
Αυτοκράτορας Τσιαν Λονγκ(1711-1799)
Ο Τσιαν Λονγκ είναι ο αυτοκράτορας που αναμόρφωσε την Κίνα. Ζωγράφος, ποιητής, στρατιωτική ιδιοφυία, πολυμαθής, έξοχος καλλιγράφος, θεωρούσε ότι η γλώσσα αποτελεί την ταυτότητα και τον συνεκτικό ιστό της κοινωνίας.
Είναι αυτός που διπλασίασε την έκταση και τον πληθυσμό της Κίνας, φρόντισε για την ευημερία των πολιτών της και υποστήριξε με πάθος τις τέχνες και τα γράμματα.
Παρέμεινε στον θρόνο για 60 χρόνια, από το 1736 έως το 1795 και σφράγισε με τις προσωπικές του επιλογές την τέχνη της Κίνας του 18ου αιώνα.
Επί της βασιλείας του διέταξε, όπως και έγινε, μέσα σε διάστημα δέκα χρόνων, να συγκεντρωθούν όλα τα σημαντικά κείμενα των δυναστικών χρόνων, να αξιολογηθούν, να καταγραφούν και να εκδοθούν. Τις κατηγορίες των έργων τις ονόμασε Τέσσερις Θησαυρούς και απαρτίζονταν από τα κλασικά, τα ιστορικά, τα φιλοσοφικά και τα λογοτεχνικά έργα, που αριθμούσαν 36.245 τόμους.
Η Αυτοκράτειρα Τσι Ξι(1835-1908)
Η φεμινίστρια αυτοκράτειρα στην ανδροκρατούμενη προκομμουνιστική Κίνα, η γνωστή ως «ο παλαιός Βούδας», η οποία κυβέρνησε για περισσότερα από πενήντα χρόνια, μια αμφιλεγόμενη προσωπικότητα.
Επιβλήθηκε στα Ανάκτορα με τη γέννηση ενός γιου για τον αυτοκράτορα Ξιαν Φενγκ, για τον οποίο ήταν μια παλλακίδα κατώτερης κοινωνικής τάξης. Σε μερικά χρόνια βελτίωσε τη θέση της, αύξησε την επιρροή της έγινε αντιβασιλέας του νέου αυτοκράτορα, σταθεροποίησε την ισχύ της και ασκούσε αυξημένη αλλά διακριτική επιρροή στις αποφάσεις του αυτοκράτορα.
Υπονόμευσε το τολμηρό μεταρρυθμιστικό σχέδιο, που προσπάθησε να εφαρμόσει ο θετός γιος της και αυτοκράτορας, το οποίο προωθούσε τη συνταγματική μοναρχία σε βάρος της απόλυτης.
Οι Κινέζοι την κατηγορούν πώς ευθύνεται για την ήττα της χώρας τους από την Ιαπωνία, το 1894, επειδή διέθεσε υπέρογκα ποσά για την ανακατασκευή των Θερινών Ανακτόρων, τα οποία είχαν καταστρέψει οι Ευρωπαίοι, θεωρώντας ότι οδήγησε, έτσι, σε πτώχευση τη δυναστεία Τσινγκ.
