Πηγή Φωτογραφιών: Pexels και Google Images
Γνώριμη για τη μεστή της φωνή, η Χάρις Αλεξίου είναι μία από τους λίγους καλλιτέχνες που έχουν καταφέρει να παραμείνουν στην πρώτη γραμμή του ελληνικού τραγουδιού για περισσότερες από πέντε δεκαετίες, έχοντας συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους μουσικοσυνθέτες και τραγουδιστές.
Η Χάρις Αλεξίου – κατά κόσμον Χαρίκλεια Ρουπάκα – γεννήθηκε στη Θήβα, στις 27 Δεκεμβρίου 1950. Ο πατέρας της, Θανάσης, ήταν αγρότης από τη Θήβα και η μητέρα της, Ιφιγένεια, Μικρασιάτισσα μοδίστρα, ενώ αδελφός της είναι ο τραγουδιστής Γιώργος Σαρρής. Ο χαμός του πατέρα της ανάγκασε την ίδια, τη μητέρα και τον αδελφό της να κατέβουν στην Αθήνα, όπου άνοιξαν ένα μπακάλικο, το «μπακάλικο της χήρας», όπως το αποκαλούσαν αρκετοί στη γειτονιά που έμεναν.
Από μικρή ηλικία γνώρισε τις δυσκολίες της ζωής, δουλεύοντας παράλληλα στο μπακάλικο και σε μεσιτικό γραφείο, χωρίς να καταφέρει να μορφωθεί, όπως η ίδια επιθυμούσε. Αντίστοιχη ήταν και η ζωή του αδελφού της, ο οποίος ταξίδευε με τα καράβια για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένεια.
Παρόλα αυτά, η καλλιτεχνική της κλίση την οδήγησε, τελικά, στη δραματική σχολή του Πέλου Κατσέλη, ενώ εκείνη την περίοδο άρχισε και το ονειρικό της ταξίδι στον χώρο του τραγουδιού, με τη φωνή της να μαγεύει αμέσως το αθηναϊκό κοινό.
Η πρώτη της εμφάνιση σε μουσική σκηνή ήταν το 1970, στη μπουάτ «Αρχιτεκτονική» στην Πλάκα, ενώ την ίδια χρονιά, έκανε δεύτερες φωνές στο δίσκο «Θαλασσογραφίες» του Μάνου Λοΐζου και του Λευτέρη Παπαδόπουλου. Δισκογραφικά, ηχογράφησε σε δίσκο 45 στροφών το πρώτο της προσωπικό τραγούδι με τίτλο «Όταν πίνει μια γυναίκα» των Βασίλη Βασιλειάδη και Πυθαγόρα. Αυτό το τραγούδι επρόκειτο να το πει κάποια άλλη τραγουδίστρια η οποία έλλειπε και, επειδή έπρεπε να κυκλοφορήσει ο δίσκος, το είπε τελικά η Αλεξίου.
Το 1972, συμμετείχε με τον Γιώργο Νταλάρα, στον δίσκο «Μικρά Ασία» των Απόστολου Καλδάρα και Πυθαγόρα, ερμηνεύοντας τρία τραγούδια, με τον δίσκο να σημειώνει ρεκόρ πωλήσεων, μιας και είναι ο πρώτος χρυσός δίσκος στην ιστορία της ελληνικής δισκογραφίας.
Την ίδια χρονιά εμφανίστηκε στην ταινία «Ο άγνωστος εκείνης της νύχτας» του Οδυσσέα Κωστελέτου, ερμηνεύοντας το τραγούδι «Ήτανε τ’ όνειρο μικρό (Δυο καημοί)», ενώ παράλληλα εμφανιζόταν σε νυχτερινά κέντρα στο πλευρό του Τόλη Βοσκόπουλου και του Στράτου Διονυσίου.
Οι δύο δίσκοι-ορόσημο για την πορεία τηw ήταν: το «Καλημέρα ήλιε» των Μάνου Λοΐζου και Δημήτρη Χριστοδούλου και η «Οδός Αριστοτέλους» των Γιάννη Σπανού και Λευτέρη Παπαδόπουλου, με την ίδια να παραδέχεται ότι ερμηνεύοντας την «Οδό Αριστοτέλους πίστεψε ότι θα μείνει στο τραγούδι.
Μετά από πέντε χρόνια δισκογραφίας, ηχογράφησε τον πρώτο προσωπικό της δίσκο, τα «12 λαϊκά τραγούδια», ο οποίος έγινε χρυσός και περιελάμβανε τραγούδια διαφόρων συνθετών, όπως των Αντώνη Βαρδή, Γιάννη Μαρκόπουλου, Απόστολου Καλδάρα, Νίκου Γκάτσου κ.ά..
Μέσα στις επόμενες δεκαετίες έβγαλε δεκάδες δίσκους, οι οποίοι αναδείκνυαν την φωνητική της δεινότητα, καλύπτοντας μια ευρεία γκάμα της ελληνικής μουσικής, καταφέρνοντας να γίνει η πρώτη γυναίκα τραγουδίστρια σε πωλήσεις δίσκων.
Στην προσωπική της ζωή παντρεύτηκε δύο φορές, μία με τον Αχιλλέα Θεοφίλου και μια με τον Σωτήρη Μπασιάκο, ενώ έχει έναν γιο, τον Μάνο Θεοφίλου, ο οποίος πήρε το όνομά του από τον αγαπημένο της φίλο, Μάνο Λοΐζο.
«Η Αλεξίου είναι πολύ μεγάλη καλλιτέχνης και οπωσδήποτε είχε τη θέση της σ’ αυτό το χώρο. Μου θυμίζει την Μπάρμπαρα Στρέιζαντ, δεν είναι ντόπια υπόθεση», είχε πει γι’ αυτήν ο Μάνος Χατζιδάκις.
Έχοντας διαγράψει μια μνημειώδη πορεία 50 ετών, αποχαιρέτησε τους θαυμαστές της με την ίδια αξιοπρέπεια και μοναδικότητα που την χαρακτήριζε πάντα, δηλώνοντας «Δεν μπορώ να τραγουδήσω όπως παλιά. Δεν το καταδέχομαι να συνεχίσω να το κάνω αυτό και αν, ακόμη, το κάνω καλά. Δεν πάει η φωνή μου πια. Δεν με ακούει η φωνή μου… Είπα ότι είναι καλύτερο να σταματήσω»
Φέτος, την απολαύσαμε στη σειρά «Maestro», με την υπέροχη ερμηνεία της στο τραγούδι «Προσευχή» να επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά ότι η Χάρις Αλεξίου ήταν, είναι και θα παραμείνει ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλαια της ελληνικής μουσικής.
