Πηγή Φωτογραφιών: Pexels και Google Images
Αποτελώντας ένα «στολίδι» για τον πολιτισμό κάθε χώρας, τα θέατρα όπερας είναι αδιαμφισβήτητα ο καθρέφτης του πολιτιστικού χώρου και του καλλιτεχνικού στερεώματος, γι αυτό και οφείλουν να αντανακλούν όλα όσα μπορεί να προσφέρει η τέχνη.
Τα θέατρα όπερας, ουσιαστικά, ως προς τη δομή τους, σχεδιάζονται εξ αρχής για παραστάσεις έργων όπερας, ενώ άλλα αποτελούν μέρος ενός κτηριακού συμπλέγματος, που μπορεί να φιλοξενήσει διαφόρων ειδών παραστάσεις, όπως θεατρικές παραστάσεις, μπαλέτο κ.λ.π..Τις περισσότερες φορές, το θέατρο όπερας αποτελείται από μια σκηνή, βάθρο για την ορχήστρα, παρασκήνια, καμαρίνια και τους χώρους για τους θεατές, δηλαδή την λεγόμενη «πλατεία» και συχνά τους «εξώστες» ή «θεωρεία.
Ας ταξιδέψουμε, όμως, σε μερικά από τα σπουδαιότερα και διασημότερα θέατρα όπερας σε όλον τον κόσμο:
Teatro alla Scala (Σκάλα του Μιλάνου)
Πρόκειται, ίσως, για το πιο διάσημο θέατρο όπερας του κόσμου, κι εκείνο που συνδέεται περισσότερο με αυτό καθ’ αυτό το είδος της όπερας. Το κτήριο χτίστηκε το 1778 και ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του είναι το κοίλο κανάλι κάτω από το ξύλινο δάπεδο της ορχήστρας, που δίνει στο θέατρο την εξαιρετική ακουστική του. Το βάθος της σκηνής είναι 30 μέτρα, ενώ το σκηνικό μπορεί να αλλάζει με τη χρήση ενός περίπλοκου συστήματος χειροκίνητων μηχανισμών.
Οι λάτρεις της τέχνης αποκαλούν το θέατρο «ναό της όπερας», ενώ το ασυνήθιστο όνομά του το πήρε από την τοποθεσία που χτίστηκε, την Piazza della Scala. Κατά τη διάρκεια του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, η Σκάλα του Μιλάνου καταστράφηκε, αλλά οι ζημιές αποκαταστάθηκαν. Για την είσοδο, υπάρχει ένας ορισμένος κώδικας ενδυμασίας, ενώ το κόστος των εισιτηρίων μπορεί να φτάσει τα 2.000 δολάρια.
Vienna Staatsoper (Κρατική Όπερα της Βιέννης)
Kατασκευασμένη το 1869, η Κρατική Όπερα της Βιέννης, με το νεοαναγεννησιακό στιλ και το πλούσιο εσωτερικό να της προσδίδουν μια ιδιαίτερη αίγλη, εγκαινιάστηκε με την παράσταση Don Giovanni του Μότσαρτ.
Η φήμη της ως το κέντρο της βιεννέζικης μουσικής ζωής έχει καθιερωθεί εδώ και χρόνια και παραμένει μία από τις κορυφαίες όπερες του κόσμου. Ένα μεγάλο μέρος της καταστράφηκε στις 12 Μαρτίου του 1945, όταν οι Σύμμαχοι βομβάρδισαν την πόλη προς το τέλος του Β΄Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά η μεγάλη σκάλα και μερικοί ακόμη χώροι, επέζησαν ως εκ θαύματος. Επαναλειτούργησε μετά το τέλος της ρωσικής κατοχής της Αυστρίας και η πρώτη παράστασή της ήταν το έργο Fidelio, του Ludwig van Beethoven, ένας ύμνος στην ελευθερία/
The Bolshoi (Θέατρο Μπολσόι)
Πρόκειται για ένα από τα πιο ονομαστά θέατρα της Μόσχας, το οποίο ενδείκνυται για παραστάσεις όπερας και μπαλέτου. Το Μπολσόι έχει επιζήσει από φωτιά, πόλεμο και επανάσταση, με τα εγκαίνιά του να έχουν γίνει στις 30 Δεκεμβρίου 1780, οπότε δόθηκε και η πρώτη παράσταση. Η νεοκλασική στοά του είναι μια από τις πιο εντυπωσιακές και ολοκληρώνεται με ένα γλυπτό του Απόλλωνα πάνω στο άρμα του. Το Μπολσόι έκλεισε το 2005 για εκτεταμένη ανακαίνιση στο εσωτερικό του και άνοιξε εκ νέου το φθινόπωρο του 2011.
Αποτελείται από μια ορχήστρα, τέσσερα θεωρεία κι έναν εντυπωσιακό εξώστη, ενώ τα καθίσματα είναι επενδυμένα με κόκκινο ύφασμα. Η σκηνή αποτελείται από 7 ανοδικές και καθοδικές διεπίπεδες πλατφόρμες που μετακινούνται, έτσι ώστε η σκηνή να εμφανίζεται επίπεδη, κεκλιμένη ή βαθμιδωτή, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε παράστασης. Παράλληλα, η σκηνή και τα παρασκήνια μπορούν να ενωθούν, ώστε να δημιουργείται, όταν είναι απαραίτητο, μια σκηνή με τεράστιο βάθος. Στο κοίλωμα της ορχήστρας έχει δοθεί επιπλέον χώρος κάτω από το προσκήνιο, για να μπορεί να δεχτεί περισσότερους από 130 μουσικούς. Στο θέατρο εδρεύουν και τα περίφημα Μπαλέτα Μπολσόι, από τα κορυφαία χορευτικά συγκροτήματα του κόσμου.
Opéra de Paris (Όπερα του Παρισιού
Η πρόσοψη του κτιρίου είναι πραγματικά εντυπωσιακή, ακόμη και για το Παρίσι, μια πόλη που είναι γεμάτη από αρχιτεκτονικά θαύματα. Το κτίριο με τον μεγάλο τρούλο κατασκευάστηκε το 1875, ενώ το μεγάλο θέατρο είναι κατάλληλο, για να φιλοξενήσει παραστάσεις μπαλέτου αλλά και όπερες.
Η πλούσια και εντυπωσιακή του διακόσμηση αντικατοπτρίζει το στυλ και τις ιδέες της δεύτερης αυτοκρατορίας στη Γαλλία και διακρίνεται από ασυνήθιστες προσόψεις, που συμπληρώνονται από καμάρες, γλυπτά και τοιχογραφίες. Αρχικά, ονομαζόταν Salle des Capucines, επειδή βρισκόταν στην Boulevard des Capucines, αλλά σύντομα έγινε γνωστό ως Palais Garnier, προς τιμήν του αρχιτέκτονά του, Σαρλ Γκαρνιέ. Η Όπερα του Παρισιού αποτελούσε την πρωταρχική λυρική σκηνή στο Παρίσι, αλλά και την έδρα του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, μέχρι το 1989, όταν η Opera Bastille άνοιξε και πάλι τις πύλες της.
