Πηγή Φωτογραφιών: Pexels και Google Images
Η νόσος του Χασιμότο είναι η αυτοάνοση ασθένεια, όπου το ανοσοποιητικό σύστημα του ανθρώπινου οργανισμού μην αναγνωρίζοντας τα κύτταρα του θυρεοειδούς ως δικά του, τα προσβάλλει και βαθμιαία τα καταστρέφει, οδηγώντας το άτομο σε υποθυρεοειδισμό.
Ο θυρεοειδής αδένας είναι μέρος του ενδοκρινικού συστήματος του ανθρώπινου οργανισμού, που παράγει ορμόνες, οι οποίες συντονίζουν πολλές από τις λειτουργίες του σώματός μας και είναι υπεύθυνος για τη ρύθμιση και προσαρμογή του μεταβολισμού μας στις εκάστοτε συνθήκες του περιβάλλοντος, τις απαιτήσεις για την πέψη, την ενέργεια κ.ά..
Η μειωμένη λειτουργία του θυρεοειδή και η επιβράδυνση του μεταβολισμού οδηγεί στον υποθυρεοειδισμό και η νόσος του Χασιμότο είναι η πιο συνηθισμένη αιτία δημιουργίας του. Αντίθετα, ο υπερθυρεοειδισμός σημαίνει ταχύτερη λειτουργία από την απαιτούμενη του θυρεοειδούς και αυξημένο μεταβολισμό.
Η νόσος του Χασιμότο περιγράφηκε για πρώτη φορά, το 1912, από τον Ιάπωνα γιατρό Χακάρου Χασιμότο (1881-1934), από τον οποίο πήρε το όνομά της, και αναγνωρίσθηκε ως αυτοάνοσο νόσημα το 1957. Είναι νόσος που εμφανίζεται πιο συχνά στις γυναίκες, από την εφηβική ακόμη ηλικία, αν και η πιο συχνή εμφάνισή της γίνεται στη μέση ηλικία.
Υπάρχουν ορισμένοι αιτιολογικοί παράγοντες που συντείνουν στην εμφάνιση της νόσου, γενετικοί και σχετικοί με τον τρόπο ζωής, το περιβάλλον και τη διατροφή:
Καθώς σταδιακά καταστρέφεται ο θυρεοειδής αδένας εμφανίζονται τα συμπτώματα του υποθυρεοειδισμού, όπως:
Τα συμπτώματα αρκετά συχνά συνοδεύονται και από:
Η διάγνωση, εκτός από τα όποια συμπτώματα εμφανίζονται, επιβεβαιώνεται με εξετάσεις αίματος για την T4, τη θυρεοειδοτρόπο ορμόνη TSH και τα αντιθυρεοειδικά αντισώματα.
Η συνηθισμένη θεραπεία είναι η ιατρική παρακολούθηση με παράλληλες εξετάσεις και η χορήγηση θυρεοειδικών ορμονών και ρύθμισή τους με μετρήσεις της TSH 2 με 3 φορές τον χρόνο, ώστε ο οργανισμός του ασθενή να πάρει τις ορμόνες που δεν είναι σε θέση να δημιουργήσει.
Η λήψη ορμονών βελτιώνει πάρα πολύ τα συμπτώματα του θυρεοειδή , αλλά δεν αντιμετωπίζει, βέβαια, τους παράγοντες που οδήγησαν στη νόσο ούτε υποκαθιστά πλήρως τη συνεχή ρύθμιση που κάνει το σώμα μας προκειμένου να προσαρμόσει τη λειτουργία και το μεταβολισμό του στις ανάγκες της καθημερινότητας.
Σε κάθε κατάσταση και ηλικία, καθώς και σε περιπτώσεις κάποιας νόσου η δόση της θυροξίνης πρέπει να τροποποιείται και συγχρόνως να παρακολουθείται με μετρήσεις πάντοτε από τον γιατρό.
